dag 3 van Buren naar Bruchem 20 km

Terugblik. De derde dag op de camping in Buren begint met een flink aantal overtrekkende stortbuien. Gelukkig heb ik de tent nog net droog kunnen afbreken. Op het tentgedeelte van het kampeerterrein staat een tarp op houten palen. Ik heb hieronder de rugzak gestald en koffie gezet. Pas om 12 uur begon het erop te lijken dat het droog zou blijven.

In Geldermalsen bij de Hema gebruncht met soep, koffie en baguettes. Een stevige bodem om de brug bij Zaltbommel over te komen. Het lopen na een voedzame brunch rond het middaguur bevalt me goed. De energie komt langzaam vrij, ik kan er uren op lopen. Ben nog op zoek naar m'n  dagindeling. Probeer een stevige maaltijd rond het middaguur erin te houden.

Voorbij Waardenburg doemt de Martinus Nijhoffbrug op. Een half uur later begin ik aan de klim. Voel me nietig en duizelig worden met al dat voorbijrazende verkeer, wat een geweld. De brug op zich is indrukwekkend en voor mij een soort duizelingwekkende voldoening: de hele meute raast motorisch de brug over en ik doe het lekker lopend. Die voldoening had ik ook lang geleden met de Towerbridge in Londen, die moest en zou ik een keer fietsend over.

Vandaag zijn mijn voeten gaan protesteren. Het protest ontwikkelde zich onderweg naar Bruchem tot een stevige discussie. De gewrichten hebben geen enkele moeite met het gewicht (16 kg.) van de rugzak, maar het lijkt wel of dat gewicht alleen op de voeten drukt. De voeten zijn altijd al het zwakste deel van m'n onderdanen geweest. Ik zou mezelf niet zijn als ik niet zou luisteren naar wat m'n voeten te zeggen hebben. Het komt er op neer dat we hebben afgesproken dat ik naar verlichting zoek. Verlichting die ik zal moeten vinden in de rugzak. Voor de tweede keer in korte tijd laat het oude pelgrimsgezegde zich weer gelden: wat je niet meeneemt is meegenomen. Komende dagen wordt het lossen....

In Bruchem wacht me een comfortabele b&b; die heb ik gereserveerd omdat de volgende dag me een pittige tocht van 35 km wacht. Een comfortabele b&b, ja ach, ik ben nu eenmaal niet de pelgrim die dwalend en dorstend, gedoken in een kemelharen mantel door de eindeloze woestijn trekt.

Tot slot Martinus Nijhoff:

De moeder de vrouw

Ik ging naar Bommel om de brug te zien

Ik zag de nieuwe brug

Twee overzijden die elkaar vroeger schenen te vermijden worden weer buren

Een minuut of tien dat ik daar lag, in 't gras, mijn thee gedronken, mijn hoofd vol van het landschap wijd en zijd 

Laat mij daar midden uit de oneindigheid een stem vernemen dat mijn oren klonken

Het was een vrouw

Het schip dat zij bevoer kwam langzaam stroomaf door de brug gevaren

Zij was alleen aan dek, zij stond bij het roer en wat zij zong hoorde ik dat psalmen waren

O, dacht ik, o, dat daar mijn moeder voer

Prijs God, zong zij

Zijn hand zal u bewaren