Abadin > Vilalba

Vanmorgen regende het bij vertrek. Regenjas aan en hoes om de rugzak en lopen maar. Hoewel ik nat word en klam heb ik verder geen hekel aan regen. Er zit veel zuurstof in de lucht tijdens een regenbui en daar doe ik nog altijd m’n voordeel mee sinds de bronchitisjaren als kind. Hoeveel potjes Dampo heeft moeder niet op het hijgende en piepende jongensborstkastje gesmeerd.
Op deze vierde wandeldag merk ik dat het lijf gewend raakt aan de inspanning. Beenspieren en ademhaling raken op elkaar afgestemd bij de te leveren inspanning heuvelopwaarts. Geen gps-momentjes meer. Daarbij kwam alles op het juiste moment vandaag. Koffie met taart in de mooi gerestaureerde albergue O Xistral en toen ik weer buiten stond was het droog. Ruim een uur later zat ik te lunchen in een cafetaria onder het toeziend oog van twee agenten van de Guardia Civil aan de bar. Het stuk warme tortilla dat de uitbater me voorschotelde was volgens hem de beste van de hele camino del Norte. Bij het afrekenen gaf ik hem gelijk.

De tijdens het Franco-regime zo gevreesde Guardia Civil is een verhaal apart. Vorig jaar vertelde Aurelio, de hospitalero van de herberg in Navia dat men na het tijdperk Franco niet wist wat men aan moest met de Guardia Civil. Na lang gesteggel is dit zo gehate apparaat omgevormd tot plattelandspolitie. Het stelde volgens hem niet veel voor. De club heeft weinig bevoegdheden.

Weer een uur verder wandelen een fruitstalletje bij een boerderij. Banaantje gegeten, perzikje, stuk meloen.
Bij aankomst bij de herberg in Vilalba vertelde de hospitalera dat de herberg vol was. Dan wordt het een hotel, antwoordde ik meteen. Weet u iets? Ja, even verderop zit hotel Venezuela. Dan ga ik het daar proberen. Zit nu voor 8 euro meer, van alle gemakken voorzien op een eenpersoons-kamertje met nietsnurk-garantie.
Morgen naar Baamonde.