van Bouzais naar Le Châtelet

Dag 45 maandag 3 augustus, Bouzais - Loye-sur-Arnon - Moulin de Mezereau - Le Châtelet, 
23 km.

Om zeven uur staat het ontbijt voor me klaar. Geroosterd brood, jam en dampende thee. Hier in Bouzais zorgt de hospitalier goed voor zijn pelgrims. Christian vertelde gisteravond dat hij twee maal per jaar twee weken deze gite als vrijwilliger onder zijn hoede heeft. Met zijn 63 jaar al 3 jaar met pensioen. Heeft 42 jaar bij Otis gewerkt als liftbouw-technicus. En geluk gehad nog op de leeftijd van 60 jaar met pensioen te kunnen. Ook in Frankrijk gaat de pensioenleeftijd omhoog.

Le Châtelet is mijn bestemming voor vandaag, 23 km verder. Ben om kwart voor acht vertrokken en neem om elf uur in de schaduw in het gras aan de kant van de weg m'n tweede ontbijt. Loop om half twaalf verder en zie na twintig minuten bij de kerk van het eerstvolgende dorp een uitnodigende picknickbank in de schaduw onder de bomen. Dat is toch wat. Het is langzamerhand opvallend dat ik na een pauze, ongemakkelijk zittend of liggend in het gras, waarbij klein kruipend en bijtend gespuis bezit van mij neemt, steeds na korte tijd een comfortabele zitbank tegenkom. Nu ik het erover heb, dit is zeker al de vierde keer. Ook hier weer in Loye-sur-Arnon. Een merkwaardige zich ontwikkelende wetmatigheid? Of hebben we het hier over de wet van Bob den Uyl?  Den Uyl lang mijn favoriete korte verhalenschrijver. Zijn wet luidt: 'wat je zoekt vind je niet en wat je vindt zoek je niet'. 
Liep wat hoofdschuddend en mopperend door het dorpje maar toen ik opkeek doemde er een bar, café, restaurant voor mijn neus op. Zie ik dat nou goed in dit gehucht een café? Zoek ik ook altijd. 'Zal wel zoals steeds gesloten zijn vanwege de Franse augustusvakantie', mopperde ik verder. Ik rammelde aan de deur. Open! En kijk 'ns, zelfs met levend interieur ook natuurlijk hier: de altijd aanwezige kroegtijgers aan de toog. Ik bestel aan de bar café-au-lait, en met nadruk: 

avec de lait chaud. Ik ga buiten op het ovetdekte terras zitten. De patron komt me de koffie brengen en vraagt of ik over een half uur geïnteresseerd ben in een repas. Heb wel net voor de tweede keer ontbeten maar bestel toch un salade-vega; die hebben ze hier. Met een tweede kop koffie wordt het wachten beloond met een rijke en smakelijke salade. Stokbrood en een kan water erbij, mijn dag kan niet meer stuk. Als dit een nieuwe zich ontwikkelende wetmatigheid wordt dan teken ik bij voorbaat, hier ter plekke. Kunnen we hier nu spreken van een variant of zo je wilt sublimering van de wet van Bob den Uyl?
Vrolijk loop ik verder, het is ondertussen flink warm geworden. Er komen tot Le Châtelet geen dorpen meer. Onderweg alleen nog een klein intermezzo: een mooie waterval bij een voormalige watermolen. De tien kilometer door het lege landschap onderbreek ik om half drie voor een siësta. Een goeie manier om even uit de sleur te geraken. Daardoor bereik ik uitgerust Le Châtelet. Vind in de Grande Rue mijn onderkomen tegen pelgrimsprijs: hotel, restaurant, café du Pont Bayard. Dezelfde kroegtijgers aan de toog.

.