Dag 9 van Olmen naar Tongerlo / dag 10 rustdag Tongerlo

Gistermorgen een nieuwe ervaring: gedoucht met regenwater. Gastheer Frans heeft een grote regenwatertank in de kelder. De pomp en de boiler zorgen dat er warm douchewater beschikbaar is. Toen ik de douchekraan openzette rook het water nogal muf, maar de muffe geur was snel verdwenen. Na het douchen zag ik in de spiegel dat mijn rug er nog steeds uitzag als de oude vertrouwde landkaart. Verder geen verontrustende huiduitslag. Niets aan de hand dus. Na het ontbijt afscheid genomen van Mimi en Frans. Hartelijke gastvrije mensen. Frans kwam me op de fiets nog een vel papier met wat telefoonnummers nabrengen. Het begint er naar uit te zien dat ik op elk overnachtingsadres wel iets vergeet. Geluncht in Meerhout en stevig doorgelopen naar Tongerlo. Gebeld naar de abdij ter plaatse; ik kon daar voor twee nachten mijn intrek nemen.

De abdij van Tongerlo is van een Paleis Het Loo-achtige afmeting. Het hele terrein binnen de kloostermuren beslaat maar liefst 14 ha., lees ik.  Ook hier werd na één keer aanbellen pas na drie minuten opengedaan. Heb ik geen probleem mee. Ik kijk wat rond en zie de enorme lege court en laat mijn fantasie de vrije loop: Gods eigen helihaven zou je hier kunnen aanleggen... Na drie minuten wordt er opengedaan en krijg ik een zachte warme hand toegestoken. Gastenpater Pablo werkt efficiënt: geen gedoe met namen en adressen invullen en formaliteiten. Na tien minuten zit ik al op kamertje nr 25 genaamd 'San Siardus'. Daarvoor moest ik met Pablo die me gidst, zes twaalfde-eeuwse trappen omhoog beklimmen en door een labyrint van gangen in een immens gebouw. Ondertussen krijg ik goed in de oren geknoopt wat hier het belangrijkst is: de lauden, de eucharistie en de vespers met de aanvangstijden

De volgende morgen vroeg: daar lig ik dan....wakker worden op een kamertje in een klooster. Sta op en pak m'n brandertje en maak thee, het kamperen gaat gewoon door. Onrustig geslapen, gedroomd over een soort stalen constructie die met een vonkenregen om me heen gelast werd. Ik ben nog net op tijd in de abdijkerk voor de lauden van kwart voor zeven. De lauden bestaat uit het zingen van nederlandstalige psalmen, nogal oudtestamentisch; verheerlijking van het Huis Sion zegt me niet veel. Na afloop ontbijt ik in de refter met aan tafel een aantal gasten die bij de lauden niet aanwezig waren. Er is goed brood met op tafel als centraal middelpunt twee grote stukken paté. Omdat ik nooit beest op mijn bord en brood wil, blijft er voor mij jam over. Later ben ik gaan 'bij-ontbijten' in een ver tegenover de abdij liggende bakkerij met ontbijtservice. Ook de eucharistie later in de morgen heeft een herkenbaar behoudend karakter. Wat opvalt tijdens een lezing is het wijzen op de tijd van beproeving waarin de kerkgemeenschap verkeert. Tijd van beproeving? Ik vraag me af of tijd van beproeving ook niet tijd voor heroriëntatie en vernieuwing inhoudt.

Na de vespers kom ik bij het avondmaal met dezelfde gasten als vanmorgen in een nogal ongemakkelijke discussie terecht. Ik breng ondermeer ter sprake dat Maria Magdalena de partner van Jezus geweest zou kunnen zijn. Dit soort nieuwlichterij daar moet je hier niet mee aankomen. Ik mag toch nog een nachtje blijven, maar ben blij dat ik morgen vertrek. Het benauwd me hier, ik zou het hier nooit lang kunnen uithouden.