Drie dagen onderweg naar Ribadeo

de foto's van deze drie dagen en de dagen die volgen zijn te zien door op foto's te klikken hierboven.

Dag 1 naar Bayonne, woensdag 2 oktober

Weer een jaar verstreken. Maanden, weken, dagen blijven tijdelijke neerslag van de tijd. Eeuwig die tijd, er komt geen eind aan.
Moet ik er nog wat van zeggen? Ja, en wel dat ik in ieder geval aan m’n laatste afzienbare endje ben begonnen van m’n onvoorzien  jarenlang  onderweg zijn naar Santiago. Ooit in het jaar 2013 begonnen in Zwarte Haan aan de Waddenzee; het lijkt een eeuwigheid geleden. Maar laat ik wat in het moment komen. 
Ik zit in de tgv die me naar Bayonne brengt. Deze hele reis loopt als een trein. Vanaf vanmorgen 7 uur geen minuutje vertraging. Het voelt daardoor al snel ver weg te zijn.
Straks stap ik uit en loop naar het centrum van de stad. Neem daar m’n intrek bij hotel des Arceaux aan de rue Port Neuf. Volgens de reviews is het er gammel en kraken de bedden, zoals het natuurlijk hoort bij oude ver vorige-eeuwse Franse hotels. Ze zijn er gelukkig nog, ik hou van ze om de sfeer van vergankelijkheid. Geen enkele bedenking hier een kamer te reserveren.
Ook herbeleef ik dit fraaie stadje Bayonne. Loop hier door m’n eigen geschiedenis zo langzamerhand. In 2015 liep ik hier half kreupel door de straten. De focus Santiago te bereiken was toen enorm, kon na de problemen met m’n netvlies (over focus gesproken) niet nog een keer uitvallen, ik moest en ik zou.
Srini Pillay zegt het zo: ‘in jou bevindt zich een ontfocust verhaal dat erop wacht om verteld te worden’

Kijk even weg van het schrijfschermpje: de trein is het station van Dax binnengelopen. Het is half vijf.

Gelukkig is bij mij de focus flink gedoofd. Ik hoef niet meer zo nodig. Bilbao is voor altijd goed genoeg, Santo Toribio en Vezelay ook. Pelgrimeren? Wacht even: elke dag is in zichzelf al goed genoeg waar ik ook ben of ga, zonder of met een doel. En Santiago dan? Nou ja wie weet, in de verte misschien ook wel goed genoeg als ik er ben.

Morgen naar Santander en overmorgen naar Ribadeo voeg ik nog wat toe aan dit verhaal. Er is vast nog wel wat te vertellen. Ik doe er met trein en bus drie dagen over om terug te keren in Ribadeo, het eindpunt van vorig jaar. (Alleen de tijd vliegt)

Dag 2 donderdag 3 oktober, van Bayonne naar Santander

Goed geslapen vannacht. Het bed kraakte niet. Wel hoorde ik al gisteravond wildkolkende en borrelende geluiden uit de badcel komen. Ik sprong op van achter de oude secretaire, dacht dat de boel onder water kwam te staan. Gelukkig was er niets aan de hand, in allerijl aangevoerde zandzakken voor de deur bleken niet nodig: alles lag er vredig bij. Het moesten de uitgebreide badaktiviteiten van andere hotelgasten zijn die voor de nodige afvoergeluiden in mijn kamer zorgden. Ik zag bij nader onderzoek in de badcel een dikke afvoerbuis schuin naar beneden lopen in een voor m'n oog onbestemde richting. Gerustgesteld en ontzorgd ging ik weer zitten. 

Vanmorgenvroeg dezelfde geluiden. Nog in halfslaap fantaseerde ik dat ik met bed en al roerloos de kamer uit dreef. De kwaliteit van wakker worden is in oude vroegvorige-eeuwse Franse hotels ('dat zei je al') uniek. En voor wie niet ontwaakt ín of niet openstaat voor oude vroegvorige-eeuwse Franse hotels, blijft dit ongekend.

Wat een nazomerdag vandaag! Mooier kan het niet worden. Ben na wat foto's gemaakt te hebben naar het station gelopen. Na een half uur treinen arriveerde ik voor de zoveelste keer in Hendaye. En voor de zoveelste keer ben ik over de Pont St. Jacques naar Irun gelopen. Wat een mooie stad is Irun eigenlijk. Het weer werkt weliswaar mee, maar ik heb nooit gezien hoe vriendelijk en groen de stad wel niet is. Rustig slenterend langs beloverde oevers kwam ik in het centrum. Bij een bar lonkten de pinchas teveel en nog buiten kwam de geur van koffie me al tegemoet. Niet denken. Vale, dos pinchas atún y un café leche por favor. Heerlijk die pinchas, ze zijn hier niet te overtreffen. Om kwart over 1 komt de Alsa bus bij het station voorrijden. Mooie rit door Baskenland. Zoveel namen van dorpen en stadjes op de borden die vage en sterke herinneringen bij me oproepen. Ik raak er wat ontroerd van. Om 5 uur rijden we het busstation van Santander binnen. Ik bedank de chauffeur voor de rit.

Zit dit verhaaltje te tikken in een vrij luxe hotelkamer voor dezelfde prijs als een vroeg vorige-eeuwse. M'n eerste pelgrimswasje gedaan. Het pelgrimsgevoel is aan het opborrelen, merk ik.

Bedankt voor jullie hartverwarmende reacties

Hasta mañana
   

Dag 3 vrijdag 4 oktober, van Santander naar Ribadeo

Vanmorgen om half acht opgestaan na een rustige nacht. Toen ik de gordijnen openschoof zag ik dat het geregend had. Natte straten, mensen met paraplu. Zo mooi als gisteren kon het vandaag niet worden. Hier moest ik het mee doen. De gisteravond gewassen kleding was zo goed als droog. Na de douche zat ik een goed kwartier later beneden in het cafetaria van het hotel aan het desayuno. Nu moet je je van een Spaans ontbijt niet al te veel voorstellen. Het bestond dit keer en meestal vaak niet anders uit een glaasje jus, naar keuze koffie of thee en een plof-croissant dat ook dit keer werd gebracht op een bordje met mes en vork.
Hoe ging het verder vandaag? Ben droog naar het busstation gelopen. Ik had thuis al via de Alsa-site voor Alsa-premium gekozen voor de rit van Santander naar Gijon. Kost iets meer maar daarvoor wordt de bagage van je overgenomen door een kruier. Je hoeft dan niet zelf onder de kleppen van het bagageruim te duiken. Bij het instappen word je welkom geheten door een stuart. Je zit aan boord in een comfortabele verstelbare stoel en de middelste armleuning hoef je niet te delen. Na vertrek wordt een snoepje uitgedeeld. Een erg lekker snoepje, vond ik. Vervolgens worden er oortjes uitgedeeld en kon het inpluggen op het schermpje voor je beginnen. Wifi instellen, telefoonbatterij opladen, internetten, filmpje kijken, muziekje luisteren, spelletje spelen. Bijna alle passagiers waren al snel bedraad. En ik zat gewoon in het Nederlands, spekje naar m’n bekje, een heerlijk hilarische dwarsligger te lezen: De 100- jarige man die terugkwam om de wereld te redden. Je weet wel van de Zweedse schrijver Jonas Jonasson.
Terugkomen, daar ben ik hier op de camino ook al jaren mee bezig. Honderd jaar worden?  Ondertussen is daar wat betreft mijn eigen al afgelegde jaargangen in de vliegende tijd ook niet veel meer voor nodig. Maar de wereld redden? Nou, ik probeer voorbij Santiago nog naar Cap Finisterre door te lopen, daar laat ik het bij. Of toch niet? Laat ik het dan zo zeggen: waar de wereld eindigt, is redden niet meer mogelijk. Dit filosofietje vraagt nog wel enige overdenking. Morgen als ik de benenwagen neem, na drie dagen trein en bus, zou ik daarmee kunnen beginnen.

(Ik zit dit stukje te tikken op m'n hotelkamer in Ribadeo. Naar buiten kijkend is er verderop aan de overkant van de straat een Eroski-center. Zij van Eroski kunnen me morgenochtend na het ontbijt al een eind op weg helpen. Nu ik in Spanje ben zie ik de Eroski’s steeds weer opduiken. Eigenlijk zou ik, toepasselijker ook, een AH-to go willen, maar die zitten hier niet.)

De premium-rit naar Gijon is voorspoedig gegaan. Ik had anderhalf uur tijd voor de overstap naar Ribadeo. Tijd die ik heb benut om een stukje centrum van de stad te bekijken. Niet heel uitgesproken deze stad. Veel lelijke na-oorlogse bouw. Wat wil je ook, generaal Franco heeft in de Spaanse burgeroorlog met zijn leger deze weerspannige stad tussen 1936 en 39 helemaal in puin geschoten. De gedwongen goedkope wederopbouw kon pas na wo2 op gang komen.
Het nog vooroorlogse busstation maakte op mij een meer dan afgetrapte indruk. Bestemmingen stonden nergens aangegeven, de verlichte bordjes met bestemmingen in de voorruit van de bus veranderden ook steeds. Na twee keer vragen vond ik op de valreep m’n bus. Ik moest in Oviedo overstappen op een expressse-bus naar Ribadeo zei de chauffeur. Hij zou me waarschuwen. In Oviedo aangekomen wees hij me de bus. Er stond al een flinke rij passagiers. Ik schoof m’n rugzak in het bagageruim en sloot aan in de rij. Op een gegeven moment zag ik de chauffeur naar achter in de bus lopen, hij kwam terug en zei in de deuropening dat de bus 'complete' was. Meer dan tien mensen in de rij konden niet mee, waaronder ik. Er ontstond een woordenwisseling tussen de chauffeur van de bus die mij naar Oviedo had gebracht en de chauffeur van de expresse-bus. Ondertussen werden de luiken van het bagageruim automatisch gesloten. 'Mi equipaje !', riep ik en wenkte de chauffeur. 'Als ik niet mee kan wil ik m’n rugzak terug', riep ik opgewonden in het Nederlands. De luiken gingen open en ik sleurde de rugzak naar buiten. Dat wordt een pelgrimsherbergje in Oviedo dacht ik snel. Maar de chauffeur van de bus die me hier naar toe had gebracht wenkte me en sprak me geruststellend toe. Hij zou ook naar Ribadeo gaan, maar moest wel 23 dorpen en stadjes langs, het zou lang duren. Ik vond het te moeilijk hem in het Spaans uit te leggen dat ik helemaal geen haast had. Dat ik graag de route reed die ik vorig jaar gelopen had. Onderweg zoveel namen van plaatsen, zoveel herinneringen bezorgden me tijdens de rit weer emotie in een vage weemoedige onderbuik. Met maar vijf minuten vertraging arriveerde de bus met twee passagiers op het busstation in Ribadeo. Ik bedankte de chauffeur voor de mooie reis. 'De nada', bromde hij terwijl hij me onderzoekend aankeek.
Vorig jaar eindigde ik met een overnachting in hotel Villa de Ribadeo. In ditzelfde hotel begin ik morgen na het ontbijt aan m’n laatste endje op de camino del Norte naar Santiago.
Morgenochtend ook even naar het Eroski-center voor fruit, emmentaler, water en brood.

Het ga jullie goed