Orio > Zumaia > Deba > Markina-Xemein

26 september 2015 - Markina-Xemein, Spanje

Dag 81 woensdag 23 september, Orio - Zarautz - Getaria - Zumaia, 15 km
Dag 82 donderdag 24 september, Zumaia - Itziar - Deba, 15 km
Dag 83 vrijdag 25 september, Deba - Olatz - Markina-Xemein, 24 km

Toen ik in het voormalige Carmelitessenklooster in Zumaia een oude zustercel voor mezelf had geregeld en even later m'n spullen uitpakte kwam ik erachter dat ik m'n telefoon in het hotel in Orio had laten liggen. Heb ik een keer goed geslapen laat ik de telefoon met oplader in het stopcontact in de hotelkamer achter. Wist precies waar. Toen ik 's morgens de gordijnen openschoof is de telefoon in het stopcontact achter die gordijnen verdwenen. Zal in het vervolg bij het checken op vergeten spullen niet alleen onder het bed, maar ook achter de gordijnen moeten kijken.
Hospitalera Marieta adviseerde me met de trein terug naar Orio te gaan. Dat heb ik gedaan nadat ik zeker wist dat de telefoon gevonden was. Hij lag klaar bij de receptie. Bedankt Marieta voor je hulp!  Heeft me na een mooie wandeldag veel tijd gekost. Was pas om 9 uur terug in de herberg in Zumaia, maar kon wel meteen aangeschuiven bij de pelgrimsparty van Michael en Detlef. Een mooi besluit van alweer een enerverende dag op de camino del Norte.

Even een sprong achterwaarts. (Nou ja, springen zie je me hier niet doen want met m'n enkel/voet gaat het nog steeds matig. Daarover straks meer.) Loop nu vijf dagen in Spanje/Baskenland en kan zeggen dat de camino hier in niets te vergelijken is met die in Frankrijk. In Irun en Pasai Donibane en ook hier in Markina-Xemein ging het licht 's avonds om tien uur uit en moest de pelgrim om acht uur 's morgens de herberg hebben verlaten. In Pasai Donibane stond er al om half acht 's morgens een bezem schuin in het deurkozijn van doucheruimte; teken dat er niet meer gedoucht kon worden. Ik weet niet hoe men hier in de herbergen tegen de pelgrim aankijkt; het lijkt op betuttelen. Nog een voorbeeld van betutteling uit Pasai Donibane: de hospitalero stond te kijken hoe ik m'n slaapzak steeds verder in de zak drukte. Hij vond dat ik dat zo helemaal verkeerd deed. Eerst slaapzak opvouwen en oprollen, dan in daarvoor bestemde zak. Ik zei hem, dat 'this old man' niet van plan was zijn manier van doen te veranderen. Hij bleef er hoofdschuddend naar kijken. De hele verdere dag tussen Pasai Donibane en Orio zong er een liedje van Ramses Shaffy door m'n hoofd: "laat me, laat me m'n eigen gang maar gaan, laat me, ik heb het altijd zo gedaan". 
Zumaia springt er wat betuttelen betreft wat gunstiger uit. Hier wordt de pelgrim gewezen op zijn eigen verantwoordelijkheid. Het gaat er in de herberg wat relaxter aan toe, ongeveer als in de Franse herbergen.

Zit nu op deze zonnige zaterdagmorgen uit te kijken over het grote plein van het kleine, gezellige stadje Markina-Xemein in het binnenland. Gisteren liep ik de zwaarste wandeling tot nu toe op de camino: 25 kilometer extreem stijgen en dalen in een prachtig Zwitsers aandoend landschap in het klein, inclusief de koeiebellen die ik steeds overal hoorde. Het was inspannend en prachtig en het weer werkte mee, droog en niet te warm.
Carinna, een lieve Australische verpleegkundige, heeft gisteravond naar mijn voet gekeken. Ze heeft er een pijnstillende gel opgesmeerd en in een licht drukverband gezet. Voelde na enige tijd wel verlichting van de pijn. Kwam wat makkelijker op gang na stilgezeten te hebben. Ik loop straks ook even naar de farmacia voor door haar geadviseerde Voltaren-gel. Loop vandaag niet veel. 8 kilometer naar Monasterio Zenarruza. Ook om de voet/enkel wat rust te geven.
Carinna loopt met haar 17 jarige zoon de camino van Irun tot Bilbao. Ze proberen hier niet te lopen als moeder en zoon. Ze zitten in hun proces om vrienden van elkaar te worden. Daar maakte ze, moeder van een zoon en dochter, de volgende opmerking over: "you have a sun till he meets his own wife and a daughter for the rest of your life".

Foto’s

3 Reacties

  1. Rob:
    26 september 2015
    Buenos Diaz Peregrino Bertelonemus,

    Zo te lezen gaat het nog steeds wel goed met je. Je hebt in ieder geval nog wel energie om te mopperen, niks verkeerd aan dan kun je je gemoed even luchten.
    Een wijs besluit om het even wat rustiger aan te doen. Je bent nu al weer een poosje onderweg, en op een gegeven moment komen alle ontberingen en pijntjes bij elkaar in vervelende blessure.
    Dus "oude man", mag ik dat zeggen, ja dat mag ik zeggen : Doe het even rustig aan, binnenkort kun je misschien een dagje rust nemen aan het strand, voetjes in het zilte nat en uitrusten. Of ben ik nu te betuttelend. Een gevolg van mijn verblijf in Spanje?
    Je hebt het tot nu toe allemaal prima gedaan, met of zonder aanwijzingen, en ik weet zeker dat je dat laatste kleine stukje naar Santiago ook voor elkaar krijg. Tja je moet er alleen wel wat voor doen: Lopen en afzien. Laat ons er maar van mee genieten en vergeet niet zo nu en dan je hart te luchten.

    Ultrea,
    Rob

    Ps: Een donzen slaapzak kun je het beste gestouwd (gepropt) inpakken.
    R.D.
  2. Yvonne en Dick:
    28 september 2015
    Goedemorgen Bert,
    Hou je taai. Geef het lijf waar het om vraagt...Spanje en Frankrijk, twee totaal verschillende werelden, totaal verschillende uitdagingen, een pelgrimstocht blijft het. Sterkte met het vervolg van je tocht, vroeger of later bereik je je doel!
    Hartelijke groeten, Yvonne en Dick.
  3. Maarten:
    30 september 2015
    Bert,
    Een slaapzak kan je inderdaad het beste proppen is mij een keer door een expert uitgelegd. Dat iemand daar hoofdschuddend naar staat te kijken, zegt uiteindelijk meer over de ander dan over jou..
    Ik zou zeggen; houd vast aan al je gewoontes, het gaat immers al een jaar of 60+ prima op deze manier!
    Sterkte en succes :-)