Portugalete - Castro Urdiales

Ik meldde me gistermiddag om half drie als eerste in de pelgrimsherberg Bide Ona in Portugalete. Op zaal twijfelde ik welke van de wel twintig  onderbedden ik moest kiezen. Het werd het bed in de verste hoek bij het raam.
Ik ben gaan douchen en meestal neem ik dan wat te spoelen bezwete kleding mee. Ik gooi de kleding dan in de douchebak en stap er vervolgens bovenop. Daarna zeep ik mezelf in daar waar nodig en spoel me af. Ondertussen loop ik met de voeten wat te bewegen en te drukken op de kleding zodat de afgespoelde zeep en het water goed kunnen inweken. We kunnen hier spreken van een toonbeeld van efficiënt watergebruik. Deze activiteit heeft zich gedurende mijn pelgrimage steeds afgespeeld in een afgesloten ruimte. Eigenlijk kunnen we hier dus spreken van een nooit vertoond toonbeeld. Dit is iets wat ik wel bij mij vind passen. Maar goed daar gaat het nu niet over. Ik kom na het douchen terug op zaal en zie dat uitgerekend het onderbed naast het mijne is ingenomen. Er is keuze uit negentien onbezette onderbedden, maar nee, uítgerekend… Zoiets zou ik nooit in m’n hoofd halen, zou ver weg van een bezet bed gaan liggen. Ik overwoog me te verplaatsen, maar dacht dat dit misschien een goede kans op contact kon zijn met een man of vrouw als pelgrim onderweg.
In de loop van de middag en avond heb ik een aantal keren geprobeerd deze naastliggende Spanjaard aan te spreken, maar er was geen speld tussen te krijgen bij hem, zelfs in m’n beste Spaans niet. Ik vroeg me licht teleurgesteld af of deze man wel in staat was een ei voor zichzelf te bakken. In ieder geval ging ie naar S. lopen. Ik heb ’s avonds nogmaals overwogen me te verplaatsen, maar liet het maar zo.
Het ergste komt nu: deze pelgrim bleek de hardste snurker op zaal. Het was niet om aan te horen, het oorverdovende gerochel kwam recht op me af. Ik kreeg spijt dat ik m’n oordopjes niet uit het kleine spullenrugzakje had gehaald. Ik heb het niet gedaan omdat ik me juist op deze reis had voorgenomen anders om te gaan met de snurkende medemens. Niet meer in bed in verzet gaan, geen deelnemer meer willen zijn in andermens nachtgeluiden, het bij de ander te laten. Toen ik met deze geesteshouding mijn buurman probeerde te laten zijn wie hij was, kwam er zomaar een regel uit een lied van Jackson Browne bij me binnen. Uit the Fuse, een prachtig nummer dat ik in de lp-tijd heb grijsgedraaid:
‘there is a long distance loneliness rolling out over de desert floor’.
Daarna lag ik me af te vragen wat het voor de geest van een snurkend slapend mens betekent zoveel geluid voort te brengen.
Door het aanhoudende geluid van afgelopen nacht heb ik me verslapen en pelgrim Pablo, een paar bedden verderop, ook. Pablo en ik hebben vandaag samen gelopen naar Castro Urdiales. Hij is Spanjaard en spreekt goed Engels.

  
The Fuse
It's coming from so far away
It's hard to say for sure
Whether what I hear is music or the wind through an open door
There's a fire high in the empty sky
where the sound meets the shore
There's a long distance loneliness
rolling out over the desert floor
And the years that I spent lost in the mystery fall away  leaving only the sound of the drum
Like a part of me
It speaks to the heart of me
Forget what life used to be
You are what you choose to be
It's whatever it is you see
That life will become
Whatever it is you might think you have
You have nothing to lose
Through every dead and living thing
Time runs like a fuse
And the fuse is burning
And the earth is turning
Though the years give way to uncertainty
And the fear of living for nothing strangles the will
There's a part of me
That speaks to the heart of me
Though sometimes it's hard to see
It's never far from me
Alive in eternity
That nothing can kill
Oh Lord
Are there really people starving still?
Look out beyond the walls of Babylon
How long will their needs go unfilled
I want to say right now I'm going to be around
I'm going to be around
When the walls and towers are crumbling
When the towers are tumbling down
And I will tune my spirit to the gentle sound
I want to hear the sound
Of the waters lapping on a higher ground
Of the children laughing

Morgen loop ik van Castro Urdiales naar een van de herbergen onderweg. Ik zie wel.
Hierbij de route en het hoogteprofiel: