Santiago > Negreira > Santa Mariña

Het hemelwater van gisteren heeft Santiago flink van me afgespoeld. Tot Negreira onafgebroken regen.
M'n dag begon met koffie. Daarna het grote plein voor de kathedraal nog eens overgestoken, dit keer om er de weg te vinden die me ging leiden naar Cap Finisterre.
Onderweg ontmoette ik Sonja uit Linz in Oostenrijk. Ze vroeg me haar opgewaaide poncho weer over haar rugzak te trekken. We raakten aan de praat en zijn in het volgende dorp wat gaan eten. De verdere dag zijn we bij elkaar in de buurt blijven lopen, ieder in eigen tempo tegen de heuvels op. Ze vertelde een kamer te hebben gereserveerd In hotel Milan in Negreira. Leek me voor mezelf ook een goed plan, want ik begon aardig doorweekt te raken. Een beetje comfort na deze barre tocht had ik wel nodig, bedacht ik me.
Ik betrok een kamer met ligbad en zoals gebruikelijk ben ik bij m'n uitgetrokken kleding in het warme water gaan zitten.
Gelukkig bleek het hotel een droger, een secador, te hebben. Ik kon de gewassen en uitgewrongen kleding in een plastic tas aanbieden bij de receptie en er zou voor  gezorgd worden dat de kleding nog dezelfde avond gedroogd en gestreken voor me klaar lag.
Vanmorgen was ik het heertje met een gestreken overhemd aan. Toen ik het hotel verliet en weer in de regen de route opzocht liep ik door het centrum van Negreira langs een peluqueria, een herenkapperszaak. Ik vond dat ik maar eens geknipt moest worden; waar een gestreken pelgrimsoverhemd al niet toe leidt. Tussen duim en wijsvinger gaf ik aan hoe kort ik het wilde: tot op een halve centimeter over de hele kop mocht het eraf. Een voor mij best wel radicale ingreep, maar het moest er maar eens van komen. De kapper heeft zijn best gedaan, kapte knap en vakkundig. Maar nou nou, mijn schedeldak, dit testosteronslagveld, is best wel een ‘naked garden’ geworden. Laat ik er verder maar niet over zeuren.
In de middag van dezelfde dag werd het droog en liep ik door een golvend en rustgevend ruraal landschap de 22 km. naar Santa Mariña. De dorpskroeg Casa Pepe dient ook als pelgrimsrestaurant en het huis ernaast is herberg. Met Sonja, drie-ieren-veel-bier, een Engelsman en een Italiaan zaten we aan een overvloedig pelgrimsmaal. En die linzensoep was om te huilen zo goddelijk lekker.

Gisteravond geen mobiel netwerk en wifi. Probeer dit verhaaltje nu te plaatsen. Vandaag een lange dag naar Cee.