Dag 11 Tongerlo - Scherpenheuvel / dag 12 Scherpenheuvel - Neerlinter / dag 13 rustdag Neerlinter

Gistermiddag ben ik neergestreken bij het dorpje Neerlinter op mini-camping Leeuwerikenveld. Sjos de eigenaar bood me voor de pelgrimsprijs van € 20 een alleraardigst kampeerhuisje aan. Toen ik het huisje zag was ik meteen verkocht. Verkocht en ook verknocht. Gelijk voor twee nachten geboekt. Hier in mijn eigen kapelletje, want daar lijkt het huisje met een beetje fantasie op, wilde ik de laatste van de drie geplande rustdagen tot Namen doorbrengen. Als ik opkijk van de tablet kijk ik tot in de verste verte uit over een blauwgroen korenveld, hoor wat vogels zingen en wat wind waaien door de bomen. Het kan niet mooier zijn dan het nu is.

Gisteravond kwam Sjos langs en bood aan, ons naar een pizzeria in een naburig dorp te brengen. Karolien en Maarten, mijn buren in een zelfde kampeerhuisje, hadden ook nog niet gegeten. 10 minuten later zaten we comfortabel met een glas witte wijn kennis met elkaar te maken. Karolien en Maarten zijn beiden verpleegkundige, werkzaam in de thuiszorg. Thuiszorg blijkt ook in België booming. Ziekenhuis- en verpleeghuiszorg is ook hier gewoon te duur en er zal toenemend meer thuis uitgeziekt en verpleegd moeten worden. En nu zijn ze er een lang wandelweekend tussenuit, hebben hun twee peuters bij ouders resp. schoonouders ondergebracht en genieten net als ik van de prachtige omgeving hier.

Gisteren dus van Scherpenheuvel naar hier, Neerlinter gelopen. Een prachtige wandeling en een aangename temperatuur door de overvloedige regen die 's nachts gevallen was. Voor een groot deel liep ik over half verharde wegen. En ze zijn er nog, de oude holle schaduwrijke kasseienweggetjes, verloren in het landschap. Kilometerslang wat lastig lopen, maar zo veel meer waard dan alleen de moeite. Dit gebied ook kun je de fruitboomgaard, de Betuwe van België noemen.

Eergisteren alweer, ik loop sneller dan ik schrijf, van Tongerlo naar Scherpenheuvel gewandeld. In m'n vorige stukje, ben ik nogal negatief geëindigd over m'n verblijf in de abdij van Tongerlo. Maar er waren ook positieve momenten. Ik zou de monniken en mezelf tekort doen die ongenoemd te laten. De lauden vond ik heerlijk. Los dan van de gezongen oud-testamentische psalmen waren het vooral de stiltes tussen het zingen door die in het vroege uur voelbaar waren en me meenamen. Steeds weer vond ik mezelf in de stiltes, ook later bij de eucharistie en de vespers. Stil zijn samen met deze monniken was een bijzondere ervaring. Ik voelde dat er niet één stilte was, maar er meer stiltes waren, na elke gezongen psalm weer anders. En hier wil ik ook gastenpater Ivo niet vergeten, tijdens de maaltijden at hij steeds mee. Een open meelevend mens. Een man die rechtstreeks naar ieders hart ging. Toen ik hem bij het afscheid vertelde dat hij me dicht bij m'n emotie had gebracht vielen we elkaar spontaan in de armen.

Toen ik die dag vanachter de dikke muren van de abdij naar buiten stapte overviel de warmte me. Dit zou wel eens een zware wandeldag kunnen worden. Eerst maar even ter uitstel en afleiding naar mijn favoriete adresje in Tongerlo: de Torenhof. Heerlijke koffie, de lekkerste broodjes, rozijnenkadetjes en draadloos netwerk, (o ja, de abdij heeft geen draadloos netwerk, wifi, toen ik pater Pablo daarnaar vroeg antwoordde hij: 'nee dat hebben we niet, we zijn hier in de abdij met een geheel ander draadloos netwerk bezig, zo is het hier'). Zoals gezegd, ik moest er toch aan geloven, aan de hitte dus. Tot Averbode viel het nog mee, grotendeels door het bos. Daarna werd het tot Scherpenheuvel boomloos afzien. Gelukkig had ik twee liter water bij me. De rugzak heeft de mogelijkheid achter het rugpand een flexibele zak te bergen. Middels een slangetje kunnen er steeds kleine beetjes water gedronken worden. Prachtige uitvinding. De zak was leeg toen ik in Scherpenheuvel aankwam.
Bij Onthaalcentrum De Pelgrim in Scherpenheuvel werd ik echt onthaald. Meteen kwam men met een kan water aanzetten en kon ik even op verhaal komen met gastenpater René. Dit Onthaalcentrum wordt geleid door paters Salvatorianen. Nooit van deze orde gehoord. Zitten niet in Nederland, werd me verteld. Pater René vroeg of ik 's avonds nog zin had in een activiteit. Er zou een stukje Marcus-evangelie worden uitgediept. Weet niet meer wat ik daarop geantwoord heb. Wilde een douche en even op bed liggen. Toch was ik om half acht zover opgeknapt dat ik naar beneden ben gegaan. Voor ik het zelf in de gaten had, zat ik in een groepje van tien mensen aan tafel. Een Santiagoloper krijgt aandacht, zoveel is me ondertussen wel duidelijk. Wil je aandacht: loop naar Santiago. Toen het Marcus-evangelie (mc. 3, 20-35) aan bod kwam, wist ik nog niet dat dit de proloog was van een eucharistieviering. Een uur lang is dit stukje evangelie informeel en ontspannen beschouwd. Ook ik kon mijn zegje hierover doen. Natuurlijk besefte men dat ik onvoorbereid was. Toen ik vertelde dat ik dit evangelie-verhaal eigenlijk niet kende werd het even stil. Ik deed er nog een schepje bovenop en zei dat afgezien van het luisteren naar de evangelielezingen in mijn jeugd in de kerk, ik de bijbel, zowel oude als nieuwe testament, bijna niet gelezen heb. Om m'n gezicht nog enigszins te redden zei ik dat de bergrede van Jesus van Nazareth en de inspiratie die de apostelen opdeden, elk jaar herdacht met Pinksteren, het gedachtengoed in het christendom is dat me aanspreekt en inspireert. En dat ik hier voorlopig wel mee vooruit kon. Kortom, de tongen in de groep kwamen los. Een tolerante groep, ook naar mij toe. De eucharistie in kleine kring was mooi en ik kreeg het bijzondere gevoel er hier bij te horen.
Half bewusteloos ben ik om half elf naar boven gegaan en op bed gaan liggen. Om half vier 's nachts werd ik wakker en kwam tot de ontdekking dat het licht nog aan was en ik niet in de slaapzak lag. Toch was ik om acht uur al weer vrij wakker en fit aan het ontbijt. Kreeg een stempel in m'n credencial en van beide aanwezige paters René en André een kruisje op het voorhoofd.

De volgende bezinnende tekst komt uit de eucharistie: 
Mild worden.....het is een van de moeilijkste opgaven in het leven. En toch zou ik graag een mild mens worden, zacht in mijn woorden, in mijn gebaren, zacht in de klank van mijn stem, in de blik van mijn ogen, zacht in heel mijn manier van doen en zijn. Nooit meer een hard oordeel, nooit meer mezelf laten gelden ten koste van anderen. Luisteren en horen dat elk ander mens een wonder is. Genieten van heel kleine dingen. Houden van mensen zoals ze zijn omdat ik geleerd heb van mezelf te houden zoals ik ben. Worden als een kind, omdat het uiteindelijk allemaal zo eenvoudig is.

Morgen naar Aische-en-Refail. Flinke tocht van 30 km. Dinsdag naar Namen.