Dag 18 / dinsdag 23 juni / van Profondeville naar Leffe

We trokken vanmorgen de gordijnen van onze kamer open en zagen dat het droog was. Even later kwam de zon volop naar binnen. Een goed begin van een nieuwe dag, een wandeldag naar de Abdij van Leffe bij Dinant. We wisten dat we welkom waren. Het loopt altijd lekker te weten waar je komende overnachtingsadres is. Na een goed ontbijt bedankten we Marie Christine uitgebreid voor haar gastvrijheid en ruimhartigheid. Om kwart over negen waren we weer op weg. Toen we het weggetje insloegen naar de Maas hoorden we tot onze verbazing Cuuq achter een heg kraaien. We konden alleen niet ontdekken waar hij precies zat. Maakt niet uit, een paar kilometer verder liet hij zich uitgebreid op de foto zetten. Altijd goed om onze vriend weer te ontmoeten, niet in het minst om zijn veerkracht.
Wat is het toch prachtig lopen langs de Maas, ik bleef het zeggen ook hier weer. Met een enkel buitje en de wind in de rug werd het voor ons beiden 'singing in the rain'.
In Anhee hielden we lunchpauze bij de plaatselijke, zo te zien nieuw geopende pizzeria. Het bleek dat niet iedere Italiaan een goede pizzabakker is. Deze bakte ze wel heel bruin. Maar hier de benen gestrekt deed ons goed, met een wel lekkere Belgische cappuccino (dot slagroom op de koffie).
Na goed twee uur lopen bereikten we Dinant of eigenlijk het voordorp daarvan, Leffe. Via de stuw in de rivier zagen we al snel de abdij. De dame die de ontvangst deed had grote haast en ik denk niet helemaal ten onrechte want onze overnachtingsplek bleek een jarenvijftig klaslokaal te zijn in een oud leegstaand schoolgebouw achter op het terrein van de abdij. Na ons de toiletten beneden gewezen te hebben maakte de ontvangstdame zich snel uit de voeten, ons in verbazing achterlatend over deze wel heel primitieve overnachtingslocatie. We ontdekten tot onze schrik dat het water hier overal niet drinkbaar is. Kennelijk wil men ons het lood in de benen besparen op onze verdere tocht naar Santiago. In het klaslokaal is een klein fonteintje met eau non potable. Op de begane grond is het toilet en een iets grotere wasbak met kamerscherm. Geen warm water, geen douche. Back to basic. We nemen het zoals het komt. Ook op de camino is er wat er nú is. 
Voor ons fruitmoment hoeven we niet lang te zoeken er zit een Delhaize om de hoek. Op een bankje verderop pellen we een sinaasappeltje en een banaan, slurpen aan een perzik en een abrikoos. Het bloed weer een beetje basisch zien te krijgen na de verzuring door de gedane inspanning.
Om half zeven is de vespers in het mooie abdijkerkje. We zijn de enige twee die deze dienst bijwonen samen met zeven kloosterlingen in het koor. Hier zijn de liederen in het Frans. Maar gelukkig: de stilte tussendoor is van alle talen.
Na de vespers het souper. We zitten met z'n tweeën in een eetkamer van het klooster aan een ruim voorziene tafel. We krijgen soep, courgette-uiensoep ingeschonken door de gastenpater. Er is veel brood en beleg en als toetje heel lekkere zelfgebakken taart met een ongekend delicate smaak; dit is fijnproeven. Ja, van back to basic naar haute cuisine, zo snel en verrassend kan het gaan. 
Na het verlaten van de eetkamer raken we in gesprek met een vrouw die in de abdijkeuken haar soep zit te eten. Ze vertelt dat ze hier in de abdij in vaste dienst is als musicienne. Ze geeft een aantal kanunniken, zoals de paters hier heten, muziekles en stemvorming en verzorgt hier ook muziekuitvoeringen. We maken kennis met de abt en vertrekken wat later naar ons basic-kamp. Zit hier nu in ons klaslokaal m'n dictee te schrijven. Posten lukt niet, er is hier geen draadloos netwerk. O, ja toch wel, dat andere draadloze netwerk.