Dag 26, woensdag 1 juli van Lalobbe naar Justine-Herbigny

Vandaag gaan we lopen van La Lobbe naar Justine-Herbigny. Het is 10.30 uur als we afscheid nemen van Karin en Ton. Het ontbijt is te lekker en het is gezellig met deze twee Nederlanders die een aantal jaren geleden hier een huis hebben gekocht en ook hun appartement in Haarlem nog hebben aangehouden om heel af en toe terug te keren naar familie en vrienden. Zij zijn al behoorlijk geïntegreerd in het kleine dorpje La Lobbe. Je hebt de neiging te denken dat er niets gebeurt in dit kleine lintdorp  maar dat is dus niet zo. Zo hebben zij mede ervoor gezorgd dat er een klein restaurantje kwam en sturen daar de pelgrims dan ook heen. Je eet er wel wat de pot schaft. Zij gaan zelf regelmatig op het terras zitten omdat dit voorbijgangers aantrekt. Ook voor de plaatselijke kerkgemeenschap zijn ze actief.
Het was al half elf toen we op pad gingen. Het zou vandaag bloedheet worden. We besloten dan ook om 10 km te lopen en dat is het beste besluit ooit. Er is niets onderweg, geen cafeetje voor een kopje koffie, geen boulangerie. Laat staan een supermarkt . We passeren een paar verstilde dorpen en zien niemand op straat. 
Het lopen valt mij heel zwaar vandaag, een blaar op mijn kleine teentje die wel afgeplakt is maar toch pijnlijk blijft. Het lopen gaat voor een klein deel door de bossen, verder door weilanden en hoog gras, heel veel hoog gras. Tja, hoe moet dat nu met die teken! 
We stoppen regelmatig om wat te drinken als het enigszins kan onder de bomen want het is niet te harden warm.
Ik ben de laatste dagen erg in gedachten bij mamma. 3 jaar geleden was het deze periode dat zij haar laatste dagen inging in Lisidunahof. Alles komt weer boven. Het is een tijd geweest die zoveel heeft gedaan met mij en iedereen die van haar hield. Ons moedertje, zij is dan wel overleden maar zij leeft voort in onze harten net zoals pappa dat doet. Zo vaak gaan mijn gedachten naar haar uit. 4 juli overleed zij, bijna 91 jaar. Nu al wandelend in Noord Frankrijk loop ik een potje te huilen en loopt ze bijna voelbaar naast mij. Ze zou het best stoer hebben gevonden dat ik een stukje meeloop met Bert. Zij wist al heel lang van Bert z'n Santiagodroom.

Helemaal bezweet komen wij aan bij de gite in Justine-Herbigny. Weer worden we hartelijk welkom geheten. Het zijn Alain en z'n vrouw. We worden door Alain gebracht naar een grote landbouwschuur die tegenover zijn huis staat. Hij heeft in die schuur een prachtige gite gemaakt met werkelijk alles erop en eraan. Heel gezellig ook en Alain blijkt een enorm zorgzame lieve man te zijn die vele malen aankomt met de heerlijkste dingen. Zoals een enorme schaal met kersen van de eigen boom die nog warm van de zon zijn. In de koelkast staat van alles. We worden verwend met een fles eigengemaakte appelsap, eitjes om te bakken, een eigengebakken brood in de vorm van een Jacobsschelp en heerlijke roomboter en natuurlijk eigengemaakte confituren. Alles met zoveel liefde gegeven dat je er stil van wordt. Bert als klusser krijgt er geen genoeg van al de handigheidjes te bekijken die Alain verwerkt heeft in de gite.
Nu is het inmiddels half elf en gaan wij proberen te slapen. Willen morgen heel vroeg weg. Moeten 11 km afleggen naar Chateau Porcien en het wordt wederom 36 graden.  
Knuffeltjes voor die 4 schatjes. Yvonne