dag 29 zaterdag 4 juli van Bazancourt naar Reims - dag 30 zondag 5 juli Reims

Het onweer is uitgebleven en de warmte bleef. Wij vertrokken dit keer om 6 uur met bestemming Reims. Eerst nog even koffie gedronken bij de patron van het pension/tabac. Deze man begint altijd om 5 uur en heeft het meteen druk in zijn winkeltje met koffieklanten en mensen die de krant komen kopen enz.
Zo vroeg op pad vind ik een van de dingen die in mijn top 5 staan. Zo'n heerlijke rustige atmosfeer en nog zoveel energie in het lijf. De uren voor 12 uur geven energie, na 12 uur nemen energie wordt gezegd. Met deze hitte gaat het rond 9 uur even anders maar toch. We hebben 18 km voor de boeg en dit zijn dan meteen mijn laatste kilometers als pelgrim, want zo heb ik mij echt gevoeld de afgelopen 2,5 week. Zoals op de foto's is te zien is nagenoeg de hele weg naar Reims kaarsrecht. Gelukkig heel goed begaanbaar en vlak wat met deze temperatuur een heel stuk scheelt. De moeilijkheidsgraad zit hem in het feit dat er nagenoeg geen schaduwplekjes zijn.
We hebben behoorlijk wat bij ons om te overleven zoals 3 liter water(zwaar), zoute pinda's, yoghurtjes, brood, fruit en kruidensnoepjes. Na 10 km zien we heel in de verte de kathedraal van Reims. Maar dan duurt het nog zeker 2 uur voor we er daadwerkelijk voor staan.
Indrukwekkend in zijn grootsheid. Als we er naar binnengaan doet het ons allebei niet zo heel veel. Wat wel wat doet Is de heerlijke koelte. We zijn eigenlijk te moe en willen maar een ding en dat is een bed om te kunnen liggen. Er zijn in de kerk een aantal dames van de Jacobsvereniging die voor de opvang van de pelgrims zorgen. Zij verwijzen ons naar de Jeugdherberg waar wij voor een nacht terecht kunnen. Prima, morgen zien we wel weer. Lopend erheen blijkt de stad overspoeld met mensen met een gehoorbeperking. Er is voor hen een festival dit weekend. De herberg blijkt dan ook vol (op onze kamer na) en naast onze kamer zeg maar is een terrein waar van alles te doen is. Heel bijzonder, zoveel mensen (duizenden) en zo ontzettend stil.
's Avonds toen we de stad liepen nog even een leuk hotelletje gescoord. Familiebedrijfje, erg vriendelijke madame. Goede kamer voor 4 nachten.
's Nachts is het een klereherrie, er treedt een band op en de versterkers stonden op vol!! Waarschijnlijk voor degenen die nog wel wat horen konden. Geen oog dichtgedaan, ook al vanwege het benauwde kamertje, het raam kon slechts op een kiertje. Al met al was het nog steeds zweten geblazen 's nachts. Vanmorgen ontbeten tussen de gebarende mensen weer in doodse stilte.Wij hoorden hier echt niet tussen. Hele aparte gewaarwording.

Na het ontbijt zijn we weer naar de kathedraal gegaan en nu vonden we allebei hier iets. We hebben 3 kaarsjes opgestoken. Een voor onze overledene ouders, een voor de mensen waar wij van houden en die het in deze periode moeilijk hebben en wat zijn dat er veel. Ook een kaarsje uit dankbaarheid omdat wij dit samen hebben kunnen doen. Het is niet vanzelfsprekend.
Wij hebben nog een hele tijd stil in de kathedraal gezeten ieder met eigen gedachten.

Mijn laatste verslagje. Wat mij echt heeft geraakt is dat er zoveel lieve mensen met ons meeleven, per mail, sms, whatsapp , per telefoon en op de site van Bert. Pelgrimeren spreekt aan en ik kan nu zeggen dat het ook iets heel speciaals is. Ik heb echt een paar dingen aan den lijve ondervonden.
Als de weg moeilijk is, heet, steil, schijnbaar eindeloos lang, kijk dan niet teveel naar het moeilijk te bereiken punt maar kijk waar je nu bent, kijk ook om je heen en kijk naar de mooie dingen, maar ga gestaag door met lopen. Niet gehaast maar ga wel door en dan blijkt dat je de weg die zo moeilijk leek, hebt kunnen afleggen,
Wat ik ook heb ondervonden is dat ik meer kan dan ik dacht. Mijn lijf blijkt meer te kunnen dan ik dacht en ik heb er ook op vertrouwd. Wel is het zo dat ik erop geprepareerd was om dit pelgrimsleven 3 weken vol te houden. Tot aan Santiago doorlopen zou voor mijn lijf en voor mijn mind geen optie zijn. Zo'n doorzetter ben ik nu ook weer niet.
Het is ook heel leuk om dit samen te hebben gedaan. Al is het maar een klein stukje van de weg die Bert nog moet gaan, ik weet nu hoe het zo'n beetje in zijn werk gaat allemaal. Het is hard werken de hele dag. Lopen, wasje doen, steeds zorgen dat er eten is wat niet altijd makkelijk is, een slaapplek zoeken en zorgen dat je voldoende rust krijgt. Het is ook bijzondere mensen ontmoeten die hun huis en hart openstellen voor je. Kortom het is voor mij een verrijkende ervaring geweest die ik meeneem naar huis en die nu bij mij hoort.

We gaan nu tot donderdag genieten van een korte vakantie in Reims en dan komt het moment dat we afscheid gaan nemen voor minimaal 3 maanden. Ieder onze eigen weg , Bert de camino, ik thuis.
Ik zou zeggen aan een ieder die ons volgt, ga vooral door met bemoedigen, ik bedoel Bert!
Dikke knuffel voor Nora, Siem, Lotte en Sara, oma komt er weer aan hoor.
Yvonne.