La Isla>Villaviciosa>Valdedios

Al vroeg in de middag na een korte weer zo’n mooie wandeling, dit keer vanuit Villaviciosa de ciderstad, ben ik nu beland in de albergue van het Monasterio de Santa Maria de Valdedios, mooi gelegen aan het eind van een lieflijk groen dalletje. Vanaf hier is het nog 25 kilometer naar Oviedo. Dit klooster wordt bewoond door de nonnen Carmelitas Samaritanas del Corazon de Jesus. Een hele mondvol. Ik hoop het ook te kunnen zeggen van het menu dat ik voor vanavond besteld heb en het mag bordenvol smaak zijn. Daarbij komt dat ik rammel van de trek. Of ik bij de nonnen in de refter aan tafel wordt genodigd waag ik te betwijfelen, maar wie weet. 
Apart is dat ik al vanavond de proviand voor het ontbijt op een dienblad moet meenemen. Dat is me bij de inschrijving kenbaar gemaakt en met nadruk zei de jeugdige non erbij: 'wel graag met het ontbijtblad buitenom terug naar de herberg'. Ja, stel je toch eens voor dat ik vanavond met een ontbijtblad zou gaan dwalen door de gangen van dit nonnenklooster. Nee, morgenochtend een dubbele omelet gebakken door de hotelmanager zelf, zoals in hotel Los Caspios in La Isla, dat zie ik de moeder-overste hier niet doen. Maar vooruit een rood wijntje straks bij het eten weet ik ook wel te waarderen.
Ik zit hier in afwachting van het avondmaal, zeker mijn laatste hier, dit verslagje te tikken in een muffe, klamme, koude, kelderachtige verblijfsruimte. Gelukkig liggen er in de slaapzaal wat dunne dekens. Twee heb ik er op de zitting van de houten stoel gelegd en één om m’n knieën en onderbenen geslagen.
Als ik, optimistische schatting, over pakweg 20 jaar zie, dat de eeuwige hemel is ingericht als dit onherbergzame pelgrimsverblijf hier, dan bedank ik voor de eer. Zoek ik mijn heil wel elders. De ontvangstruimte in hotel Los Caspios lijkt me dan wel wat. Als de herinnering daaraan is terug te halen als het zover is.

Gisteravond kwam ik kletsnet van het wandelzweet aan in hostal El Congreso in Villaviciosa. Het weer was steeds goed. ’s Morgens fris en in de middag met de zon en een afkoelend windje heel aangenaam, maar het zweet brak me steeds weer uit bij het vele heuvelop lopen. Mentaal 'transpireerde' ik ook; als ik dacht eindelijk op de top te zijn en er na een bocht weer een te nemen heuvelkammetje kwam en nog één en weer één. Op weg naar de verlangde en verlichtende top zat er niets anders op dan stapje voor stapje oefenen in geduldhebben, niet mezelf vooruit willen zijn. Dat gaat gepaard met veel zweetdruppeltjes wegpinken en steeds voorzichtig het zout des aanschijns uit de ogen wrijven.

Ik heb het nu zo koud in de kloosterkelder, dat ik de vingers nauwelijks nog op het toetsenbordje krijg. Het is 8 uur, ik ga nu naar de nonnen voor een hapje, y madre mia un vino tinto por favor.
Denk je in een mooie refter te komen, wijst de dienstdoende non me minzaam naar een kamer waar al het voedsel blijkt te zijn voorgekookt en verpakt in plastic doosjes. Het dekseltje is voorzien van de naam van het gerecht. Alles staat keurig in het gelid in een koelvitrine. Het is de bedoeling dat de gekozen doosjes in een magnetron worden opgewarmd en daarna op een dienblad naar de eetzaal gebracht, waar het gerecht genuttigd kan worden. Er is geen verwarmend wijntje, als placebo drink ik mineraalwater. De vissoep en de bonenschotel zijn best smakelijk en een lekkerder stuk tortilla heb ik nooit gegeten, maar wat zit ik me daar moederziel alleen te wezen in een kale ongezellige zaal. Als de hemel zó is dan zoek ik mijn heil…

Net even Jens gesproken. Hij heeft antibiotica voorgeschreven gekregen en gaat overmorgen verder. Zelf wandel ik morgen naar Pola de Siero. Goeie benen zullen morgen uiterst nuttig en nodig zijn. Er wacht me een pittige klim het dal uit: van 100 meter hoogte in ruim 2 kilometer naar 450 meter. Elke centimeter niet mezelf vooruit willen zijn.