movilidad dolorosa

Dag 86 maandag 28 september, Gernika-Lumo - Goikolexea - Larrabetzu - Lezama, 21 km
Dag 87 dinsdag 29 september, Lezama - Zamudio - Bilbao, 12km

In Gernika had ik geen zin in een pelgrimsherberg, ben naar het eerste het beste hotel van de stad gelopen: hotel Gernika. Kost wat maar dan heb je ook wat. Warm bad en een goed bed. Tot mijn verbazing ben ik 's morgens bij het ontbijtbuffet niet de enige peregrino. Zie bekende gezichten. Het is duidelijk, dit zijn pelgrims die hun onderkomen niet in een herberg zoeken. Geef ze geen ongelijk, hoewel daarentegen de ontspannen contacten in de albergues vaak juist weer onbetaalbaar zijn.
Zit om 9 uur te ontbijten en ik ga om tien uur in Gernika of in het Spaans Guernica op zoek naar het tegeltableau, een replica van Picasso's schilderij Guernica. Picasso schilderde de Guernica voor de wereldtentoonstelling van 1936 in Parijs om de aandacht te vestigen op een bombardement uitgevoerd door Hitlers luchtmacht. De bedoeling was om kompaan in het kwaad Franco te helpen in zijn strijd voor een fascistische heilsstaat. Op de stad Guernica is het eerste grote luchtbombardement uitgevoerd met als doel zoveel mogelijk burgerslachtoffers te maken.
Moest een aantal keren vragen voor ik de Guernica vond. Ik loop al wat dagen rond in Baskenland en dat willen de Basken laten weten ook. Je kunt in dit land beter eerst vragen en dan zoeken. Wie zoekt zonder te vragen vindt hier niets. Alles wordt in het Baskisch aangegeven en daar is nauwelijks een woord Spaans bij. Een herberg of in het Spaans albergue, heet hier een aterpetxea en voor de hoge nood is een toilet een komunak. Daarmee vergeleken is Friesland en de Friese taal zo Nederlands als wat.

Ben na mijn bezoek aan de Guernica een farmacia binnengelopen voor een tube Voltaren-gel en een doosje Diclofenac. De pijn aan de gezwollen enkel en voet is niet meer goed te verdragen. Wil de ontsteking en de pijn er onder zien te krijgen. Ik grijp niet snel naar dit soort middelen, nu wel. En ik bedenk me dat als het hier onverhoopt niet mee lukt, ik het anders moet gaan doen. Onderweg naar Lezama, toen ik weer eens uithijgend en drijfnat van het zweet het zoveelste steilewandpad van 25% beklommen had, kwam het in m'n hoofd letterlijk bovendrijven: "...eigenlijk wel een goed idee...dan koop ik toch een eenvoudig fietsje...ga ik de rest van de tocht op de fiets verder...zodoende blijf ik volgens de voorschriften met lichaamsbeweging in Santiago aankomen...krijg daarom toch mijn compostela uitgereikt...verdien daarmee een zogenaamde aflaat...met die aflaat kan ik volgens de leer van de katholieke Kerk, later aan de hemelpoort, m'n voordeel doen...". Toen ik de wand probeerde af te dalen en de enkelpijn weer hevig voelde, zag ik die 'voordeelvlieger' voor mij niet opgaan; ben al heel lang niet meer bezig met roomse in- en verbeelding.

Dat ik mijn voordeel kon doen met het feit dat ik lopend uit Nederland was gekomen dat dan weer wel. Heb ik in de albergue in Lezama gemerkt. De hospitalero was onder de indruk dat ik al zo lang onderweg was. Hij stelde me spontaan de vip-room, laat ik het zo noemen, ter beschikking. Een kamertje voor mezelf. Voor het eerst goed geslapen in een drukke albergue.

Vandaag na een korte landelijke wandeling Bilbao binnengelopen. De pijn aan enkel en voet heb ik steeds met elke stap gevoeld. Had ik toch niet beter een dag rust kunnen nemen na mijn verzwikking in zuid-Frankrijk... Wil morgen naar het ziekenhuis om een foto te laten maken, ben ongerust.

Bovenstaand relaas schreef ik gisteravond. Vandaag na de koffie naar het Virgen Blanca-ziekenhuis gestrompeld. De pijn was vanmorgen bij het opstaan zo heftig dat het vanaf de voet naar mijn onderbeen uitstraalde. Ik meldde me bij de receptie en legde in het Spaans mijn probleem voor (dat lukt me nog aardig). Daarna kreeg ik te horen dat het in dit ziekenhuis de gewoonte is dat er voor een buitenlander een tolk toegewezen wordt. De tolk heeft me vanaf de intake steeds begeleid. Deed al het medisch vertaalwerk van Spaans naar Engels. Een mooie service.
Ben bij een verpleegkundige geweest die zowel mijn linker- als rechtervoet heeft bevoeld en bekeken. Er zijn foto's gemaakt en ten slotte zat ik bij een arts in de kamer. Op de foto's ziet alles er normaal uit. Niets gescheurd en er is zo te zien overal voldoende ruimte voor kraakbeen. De diagnose komt in het Spaans op het volgende neer: exploración general: inflamacion y tumefaccion en cada lateral externa de tobillo ido con movilidad dolorosa. En vervolgens de impresión diagnóstica: tendinitis por sobrecarga.
Hier moet ik het dus mee doen: peesontsteking door overbelasting.
Ik heb voor minimaal zeven dagen rust voorgeschreven gekregen, daarna kijken hoe het gaat. Ik heb aangegeven naar huis te gaan en heb voor de terugreis een langwerkende pijnstiller in de bil ingespoten gekregen. Einde voetreis.  

Hierbij beeindig ik ook dit weblog. Vroeger of later beste volgers, ga ik weer op pad en gaat hier wellicht het verhaal verder.

Nu is er:

Het onzichtbare pad

Pelgrim?
Vandaag?
Juist vandaag!

Misschien niet zozeer naar
Rome,  Santiago,
Mekka of Smakt

Alswel een pelgrim
op het onzichtbare pad
in het innerlijk landschap

Het innerlijk landschap
is het gebied dat we
willen leren kennen

Het onzichtbare pad
leidt naar het midden

Waar het leven zich
steeds vernieuwt

Bodvar Schjederup