Markina-Xemein > Monasterio de Zenarruza > Guernica

Dag 84 zaterdag 26 september, Markina-Xemein - Ziortza-Bolibar - Monasterio de Zenarruza, 8 km
Dag 85 zondag 27 september, Monastero de Zenarruza - Munitibar - Loiola - Gernika-Lumo,
17 km

Markina-Xemein is een gezellig Baskisch dorp. Het is vrijdagavond. Veel mensen verdringen zich rond de bars of zitten buiten op de terrassen van de restaurants. Zelf zit ik in restaurant Vega aan een uitgebreid pelgrimsmenu met Suzanna uit Keulen met wie ik vanavond het bed deel. En zoals het er in pelgrimsherbergen aan toe gaat: zij boven en ik als oudje onder. Ook bedbuurvrouw Maria uit Würzburg is aangeschoven en Ulli, Maria's bovenbuurman uit een plaatsje bij Bonn. Een bont Duits gezelschap en een Nederlander, die gezamenlijk twee bedden delen.

We zitten na de rijke salade al vol. Er komt nog een visschotel en een dessert. Een fles wijn is al leeggeschonken en de bazin komt zonder te vragen al een tweede brengen. Restaurant Vega is naar verluidt beroemd om zijn pelgrimsmaaltijd voor tien euro. Wat mij betreft mogen ze beroemd blijven. We hebben er uitstekend gegeten. We leggen ieder een tientje op tafel met een dikke fooi en krijgen tot besluit nog een appel mee voor morgen voor onderweg.
Net voor tien uur zijn we binnen. De hospitalero en -lera staan buiten al te wachten. Om tien uur gaat de deur op slot en even later het licht uit. Na het tandenpoetsen probeer ik in het donker mijn stapelbed te vinden.

Gistermiddag van Carinna een stripje pijnstillers gekregen. Heb tijdens het pelgrimsmenu een pilletje genomen. Dat pilletje en de overvloedige wijn moeten hun werk gedaan hebben want ik werd op deze zaterdagmorgen om tien over half acht wakkergeschud door de hospitalero. Ik heb niemand gehoord en alle bedden waren al leeg. Om 8 uur sluit de herberg. Dat werd dus volledig tegen m'n gewoonte in een flinke haastklus. Aankleden, rugzak pakken, snel nog twee handjes water in het gezicht en wegwezen uit deze albergue-municipal. Tussen de haast door had Carinna gevraagd hoe het met m'n enkel en voet was. Snel een koffie-afspraak gemaakt bij de koffiebar aan de overkant. Tot half tien wakker zitten worden met deze relaxte Australische en haar zoon Will. Daarna afscheid voor altijd. Jammer zal ze nooit meer zien. Carinna en Will vliegen over een paar dagen van Bilbao naar Milaan, want in hun proces van 'vriendjes worden' zit ook een deal. Zij een stuk van de camino en Will een excursie bij de Ferrari en Lamborghini autofabriek.

Geen haast meer de rest van deze zaterdag, schrijf het logje van de voorgaande dagen op een mooi terras hier in het centrum van Markina-Xemein en ga pas om half één opweg naar de abdij van Zenarruza bij Bolivar op z'n Baskisch: Bolibar. Onderweg zit ik langere tijd, een beetje tikkend aan dit huidige logje, op het Simon Bolivar-plein in het centrum van het gelijknamige dorpje. De voorouders van Simon Bolivar, de grote Latijns-Amerikaanse bevrijder, komen hier vandaan. De grote zoon wordt geëerd met een monument op dit plein.

Om vier uur meld ik me bij de pater in de abdijwinkel voor onderdak en koop meteen een trappistje voor 's avonds. De gastenpater wordt gebeld en even later heb ik een bed in het gastenverblijf. Er is al een pelgrim aanwezig afkomstig van San Miguel een van de kleinere Canarische-eilanden. Een half uur later is er met Christof uit Polen en Michael uit Australië een internationaal gezelschap aanwezig. Om kwart over acht wordt er door de gastenpater brood en een grote pan maaltijdsoep gebracht. Later op de avond met elkaar koffie en trappist gedronken op het bordes van het gastenverblijf uitkijkend op de bergen rondom en een fenomenaal heldere sterrenhemel daarboven.

's Morgens hoef je hier niet om 8 uur weg te zijn. Pas om 11 uur vertrek ik naar Guernica met weer een steilewandwandeling in het vooruitzicht. Chistof en Michael zijn me al vooruitgegaan. Ik zit na de bergwandeling wat uit te blazen op een bankje bij het dorp Mendieta. Er komen wat kinderen aanfietsen. Een jongetje gooit zijn fietsje neer en doet wat gymnastische oefeningen waaronder een paar perfect uitgevoerde radslagen. Ik vraag of hij op gymnastiek zit. Nee natuurlijk niet, hij zit op voetbal. Vervolgens gaat hij als een kleine Boeddha minutenlang in meditatie. De andere kinderen zien hem zitten en laten hem. Ik raak ontroerd door het zien van zijn ontspannen kwetsbaarheid. Hij vindt de foto die ik van hem maakte mooi. Even later pakt hij zijn fietsje en rijdt weg. Ik kijk hem na tot hij al lang niet meer te zien is.