Santander - Boo de Piélagos - Santillana del Mar - Comillas

Zaterdagmorgen aan haar bed afscheid genomen van Olivia. Ze wilde deze zaterdag nog wat in Santander rondkijken om dan op zondagmorgen terug te vliegen naar Düsseldorf. Ze verwachtte in de nieuwe week eindelijk het goede nieuws te ontvangen om na zeven jaar flex-werk een vast contract aangeboden te krijgen. Een vrouw met een kinderwens, daar zitten ook Duitse werkgevers niet op te wachten. Olivia is er als voedingstechnologe helemaal klaar mee al zo lang aan het lijntje gehouden te worden. Ze sprak met teleurstelling in haar stem te verwachten dat in de toekomst de vluchtelingenvrouwen de Duitse kinderen ter wereld zullen brengen.

Over een brede boulevard ben ik Santander uitgelopen. Na de stad heb ik er de hele verdere morgen over gedaan het Santanderse industiegebied achter me te laten. Tijdens deze industriemorgen dwaalden de eerste regels van Dylans song ‘Señor’ door m’n hoofd: ‘Señor, Señor, can you tell me where I’m headin’ Lincoln County Road or Armageddon. Seems I been down this way before. Is there any truth in that Señor?’
Een Armageddon is me wat te zwaar aangezet, maar twee jaar geleden, jazeker, ik was al eens eerder op deze weg. Het wonderlijke was dat ik laat in de middag zittend op het dakterras van de albergue in Boo de Piélagos in gesprek raakte met Dimitri uit Antwerpen. Hij was begin juli uit z’n woonplaats vertrokken en liep in Frankrijk voor het grootste deel dezelfde route die ik liep, twee jaar geleden. Ik kon zijn verhaal meebeleven en erin meelopen. Herkenning en herinnering. Op mijn beurt vertelde ik hem over ‘Señor’ en de regel die deze morgen bij me bleef hangen: ‘seems I been down this way before’ en dat dit door te luisteren naar zijn belevenissen nog eens versterkt en bevestigd werd. Of ik er twee jaar geleden was of hier nu, het maakte niet uit. Tijd smelt wonderlijk samen als het zover is. Zoals hier tijdens het gesprek met Dimitri op het dakterras.

Mooie herberg in Boo de Piélagos. Heerlijke maaltijdsalade, goed bed, geen gesnurk. Voor de kenners: ‘s morgens heb ik de trein over de brug genomen. Na wat mooie vergezichten op de kust moest er bij Requejada toch weer een industriegebied genomen worden. Met als hoogte/dieptepunt het megacomplex van de Belgische chemieboer Solvay.
Goed, Santillana del Mar vergoedde veel, prachtig geconserveerd middeleeuws stadje. Ik nam mijn intrek in herberg El Convento, onderdeel van een groter complex van de zusters Dominicanessen. Tot mijn verbazing dook ook pelgrim George hier weer op. We smeedden 's avonds het plan om afwijkend van de camino naar Santiago, samen de camino Lebaniego te gaan lopen naar het Santo Toribio-klooster in de Picos de Europa.

Vandaag ben ik aanbeland in Comillas. Het stadje doet heel oorspronkelijk Spaans aan. Een landschappelijk mooie wandeling gemaakt die voor een deel verduisterd en overschaduwd werd door veel 'rook uit de bergen'. ‘Humo de las montañas’, zei een vrouw die ik er naar vroeg. ‘No es un infierno de las montañas', mopperde ik, 'mejor dicho, es un Armageddon, verdad?’. De vrouw leek me niet te begrijpen. 
Ik heb eens gelezen dat boeren in zuid Europa na de oogst de restanten op het veld affakkelen. Door het windstille weer heb ik vandaag een aantal hele zware sigaren fijnstof en roet gerookt. Humor uit de bergen was het zeker niet.
 
!!  's avonds in de herberg zag ik in het nieuwsbulletin op de televisie de trieste beelden van de zware bosbranden die woeden in noord-Portugal en noordwest Spanje.