Met de bus naar Unquera en te voet naar Pendueles

Ik weet dat de pelgrimsherberg in Hendaye niet veel soeps is. Daarom heb ik een aantal weken geleden via Booking een hotelkamer gereserveerd bij Campanile Hendaye. Ik kan zeggen dat ik woendagmorgen uitgeslapen opstond. Een lasagne, salade en 2 tapjes Heineken hebben daar na een lange treinreis de basis voor gelegd en het goede bed en vier druppeltjes Bach-resque-nacht deden de rest. Na een niet al te Frans ontbijt trok ik gistermorgen om 9 uur de hotelkamer achter me dicht om te gaan wandelen naar de bushalte bij station Irun in Spanje, een mooi tochtje van 5 kilometer. Er was geen wolkje aan de lucht en het was aangenaam tintelend fris. Wat een dag! Beter kon ik het niet hebben. Een feest van herkenning was het om weer door het centrum van Irun te lopen. Ik ben hier langzamerhand kind aan huis en daarbij een come-back kid op de camino del Norte. Bij het station stond Alsa bus lijn 11 al klaar op de halte.

Het is naar Unquera een lange zit van bijna 6 uur geweest. Ik droomde onderweg dat ik liever zelf achter het stuur van deze bus was gekropen, dan waren die 6 uur omgevlogen. Maar die tijd op de bus is voorbij. Ga ik helaas zeggen? Ja, na gisteren zeg ik weer een dag of wat helaas.
Na een snelle sanitaire stop in het ondergrondse busstation van Santander ben ik om kwart voor vijf aangekomen in Unquera. Twee kilometer hier vandaan, in Pesues, ben ik na het lopen van de camino Lebaniego vorig jaar uit de bus gestapt om met pelgrim George terug te lopen naar de herberg in Serdio. Ik zit nu in een saai hotel, hotel Canal in Unquera. Morgen in de benen, ik heb er weer zin in.

Toch wel goed geslapen vannacht. Weer eens vorige-eeuws onder een laken en dubbele deken en ook nog voor het droomprijsje van 24 euro. Om kwart voor negen sta ik op straat voor de laatste meters in Cantabrië. Aan de overkant van de rivier wacht me Asturië. Het is fris deze morgen, neemt niet weg dat het okerkleurige ochtendlicht van de zon aan een onbewolkte hemel me vertelt dat het mooie dag gaat worden. En dat is het geworden.

Toen ik vanmorgen zag dat het een mooie dag ging worden, bleef het woord worden bij me hangen. Een mooi woord eigenlijk: worden. Worden, vandaag liep ik op worden: er was worden, er is worden en wat komt er nog meer aan worden aan (en woorden). Worden is in jou en mij, laten we dat vooral niet onderschatten. Alles en iedereen is aan het worden. Ook wachten is worden, huilen is worden, liefhebben is worden, in een stervensuur is er worden, lachen is worden. Is er eigenlijk géén worden, vroeg ik me af. Ik blijf erbij: er is altijd worden. Het wordt nog 'ns wat. Waar ben ik bang voor?

Het is dus een mooie dag geworden met de zon in de rug en het licht mee, veelkleurig licht. Ik liep tussen Unquera en Pendueles een mooi kustpad en heb nu onderdak in albergue Castiellu in Pendueles.
Bedankt voor jullie reacties, ergens onderweg steek ik een kaarsje op voor jullie woorden en worden.