naar Hendaye

Ik ben op tijd op Schiphol. Niet om te vliegen, maar om over te stappen op de Thalys naar Parijs. In de stationshal zie ik dat ik op spoor 5 of 6 moet zijn. Op het perron is het een komen en gaan van treinen en in- en uitstappende reizigers. Er komt om tien voor half negen een zo te zien opgepimpt oud model intercity van de NS binnenrijden met bestemming Brussel-zuid. Intercity-direct heet deze trein. Hier had dus de Fyra moeten staan, bedenk ik me, maar deze steeds onderdelen verliezende en veiligheidsvoorzieningen missende spaghetti-trein was niet geschikt voor personenvervoer en daarbij een geldverslindende miskoop. In het huidige veeleisende tijdsgewricht is vertrek en aankomst dringend gewenst en het onderweg zijn dient zo weinig mogelijk tijd te kosten. 
Maak deze laatste zinsnede de moderne hedendaagse pelgrim op weg naar Santiago of Rome maar eens wijs. Juist het uitvoerig onderweg zijn behoort tot de canon van het pelgrimeren. Maar voor ik door een verdere uitwijding  van deze canon op een eindeloos zijspoor beland, kunnen we beter teruggaan naar het perron. De intercity-direct vertrekt. De Thalys laat zich op het vertrekbord eerst aankondigen op spoor 5, even later verandert dit in spoor 6. Aan de vertrektijd te zien moet het om dezelfde trein gaan. Precies op tijd om twee over half negen komt de Thalys knarsend tot stilstand en inderdaad op spoor 6.
Ik neem plaats op zitplaats 33 aan het gangpad van rijtuig 16 naast een jongedame met koptelefoon: een knots van een wit hoortoestel dat met een kabel beurtelings wordt ingeplugd op laptop en mobiel tijdens de reis. Zit ik naast een alien? De trein rijdt na verloop van tijd door een lange tunnel. De veranderende luchtdruk voel ik in m'n oren. Dit moet wel de tunnel onder het veelgeprezen groene hart van Holland zijn; een peperduur natuur- en leefomgeving sparend kunstwerk uit de koker van het polderoverleggende kabinet Kok. Ik zit te denken dat als we nog een tijd of wat wachten deze tunnel vanzelf boven komt drijven als gevolg van bodemdaling of zo je wilt inklinkend moeras door verlaging van de grondwaterstand. Of gaat het op den duur gebeuren dat door het niet nakomen van de Parijse klimaatakkoorden de zeespiegelstijging dusdanig uit de hand loopt dat de tunnel peilloos diep op de bodem van een nieuwe Noordzee terecht komt? 
Na deze tunnelvisie stopt de trein nog geen vijf minuten later in Rotterdam. Voorbij Antwerpen boemelt de trein naar Brussel. Aan het opbergen van haar spullen vermoed ik dat Alien op station Brussel-zuid wil uitstappen. De kopprothese blijft op. Even draait ze haar gezicht naar mij toe en is er kort oogcontact. Ik knik met mijn hoofd naar het gangpad en er komt een kort knikje terug. Voor mij een teken op te staan en haar de gelegenheid te geven te passeren. Tot Parijs blijft de stoel naast mij leeg. 
Op het Gare du Nord weet ik de weg. Van het perron naar de voorhal en daar naar links naar het metrostation. Ik vind de looprichting naar lijn 4 met bestemming Mairie de Montrouge. Met deze lijn kan ik Gare de Montparnasse bereiken. Ik heb nog drie kwartier de tijd om de TGV naar Hendaye te halen. Op Montparnasse staat de trein al klaar. Weer heb ik rijtuig 16, deze keer stoel 104, weer aan het gangpad. Morgenochtend begint er voor mij nóg een pad en een flinke gang te gaan naar Santiago. Na vertrek raak ik in gesprek met de man naast me. Hij komt uit Korea en is na een vlucht van 13 uur van Seoul naar Parijs nu onderweg naar Bayonne. Vandaar wil hij na een dag rust naar St Jean aan de voet van de Pyreneeën om aan de camino Frances te beginnen. Het is duidelijk, Jacobus reist mee in deze coupé en heeft ons vandaag naast elkaar geplaatst. Kwangjip zo heet hij heeft een impresariaat voor klassieke en oude Aziatische volksmuziek. Hij vertelt me dat er al heel lang culturele uitwisseling bestaat tussen Noord en Zuid Korea. Hij komt met enige regelmaat in het noorden. Vindt het spannend in Europa te zijn en fantastisch voor zichzelf tijd vrijgemaakt te hebben om als Koreaanse katholiek te pelgrimeren naar Santiago. Op mijn beurt vertel ik hem onderweg te zijn naar de camino del Norte om weer een kleine 300 km vooruitgang te boeken. Ik vertel hem iets over de achtergrond van mijn door omstandigheden ontstane jaarlijkse etappeschema. Een paar mooie uurtjes met elkaar gesproken. Als Kwangjip in Bayonne de trein verlaat nemen we afscheid met een pelgrims-abrazo en een hartelijk buen camino. Een half uur later loop ik voor de zoveelste keer door de hal van station Hendaye. Ik zie daar rugzakken met jacobsschelpen en krijg het gevoel er weer bij te horen.