Cadavedo>Luarca>Navia>Tapia de Casariego>Ribadeo

Het lukte me de afgelopen dagen niet een verslagje van m’n belevenissen te plaatsen. De contacten met caminovrienden die steeds met mij in dezelfde albergues overnachtten, nam vooral in de avonduren veel tijd in beslag: elkaar uit eten vragen, avonden doorzakken in een sidreria, uren bomen met een hospitalero over de culturele en politieke lappendeken die Spanje is, over spiritualiteit bij jezelf en elkaar zoeken omdat voor een bezinnend moment onderweg op de camino del Norte, bijna alle kerken gesloten zijn. En het ging ook nog over valse pijlen op de weg geplaatst door een café-restauranteigenaar die argeloze pelgrims als klant wil. Foei, want de gele pijlen behoren zowat tot het culturele erfgoed op de camino’s.

Asturië, ik heb deze weken dit hele zogenoemde Principado de Asturias langs de kust bewandeld: van Unquera de laatste plaats in Cantabrië tot Ribadeo de eerste stad in Galicië. Asturië met die hele, vooral héle prachtige kust: baaien met woeste branding en als je wilt, kilometers strand voor jezelf. En nergens een all-inclusive te bekennen, want het wil nog wel eens regenen in de zomer. Maar onder ons gezegd: niet in de maand oktober. In 2017 heb 1 dag een regenjas aangehad, dit jaar 2 en niet eens de hele dag. Daarbij komt een temperatuur die voldoende afkoelend is voor een gezonde lichamelijke inspanning. De vele Duitsers die hier lopen weten dat de maand oktober heel geschikt is. Nederlanders? Op Annie en Harry na heb ik er niet één ontmoet.

Cider drinken in de sidreria dat is cultuur bij uitstek in Asturië. Een avond met Tatum en later doorzakken met Stephan, Ellinora en Kevin en je opgenomen voelen tussen de Asturiërs. Het van grote hoogte uit de fles een bodempje in het glas ingeschonken krijgen, terwijl de barista even naar de fles en daarna recht vooruit kijkt, zorgt voor zuurstof in de cider. Met een uitnodigend gebaar krijg je je glas terug in handen gedrukt en je drinkt meteen, anders is de zuurstof die de cider verrijkt verdwenen. Ondertussen gaan er hapjes rond: stukje tortilla, croquetas of een hard gekookt eitje. Het hoort er allemaal bij en je vraagt ondertussen of je een nieuw bodempje ingeschonken krijgt.
Gisteravond op onze afscheidsavond, Stephan zou via een andere route naar Santiago lopen om daar op Allerheiligen aan te komen en Ellinora en Kevin wilden nog een dagje aan de kust blijven, had ik ‘m aardig zitten. Ik weet het niet meer helemaal zeker, het moesten wel 5 flessen cider zijn geweest. Het werd met elkaar een vrolijke boel, dat zeker. En ondertussen werd even verderop in de bar op een groot scherm Barcelona-Sevilla gespeeld. Er werden tussen ons drinken door veel doelpunten gemaakt, er was veel opwinding, lawaai en gejuich. In ieder geval maakte ik eruit op dat Tapia de Casariego waar we bivakkeerden, veel Barça aanhangers telt. Ik dacht dat ze met 4-2 gewonnen hadden, maar waren het nou 4 of 5 flessen cider? Terug in de albergue heb ik zittend in bed nog een koplampje opgehad om een verslagje te tikken, maar tikte met m’n vingers de vreemdste woorden op het schermpje van de telefoon, dat werd dus niks.

Vanavond lukt het een stuk beter, hoewel het priegelen blijft op dit kleine toetsenbordje op het schermpje.
Ik zit hier nu wel rustig met vastere vingers te tikken, aan een uitklaptafeltje met een flesje mineraalwater op m’n kamer in hotel Villa de Ribadeo even buiten het centrum van Ribadeo. In deze stad ligt voor dit jaar het eindpunt van m’n al jarendurende weg naar Santiago. Het is fysiek bizonder goed gegaan: geen blaren, geen uitglijders gehad op rollende stenen. De gewrichten deden het voortreffelijk en die 10 kg rugzak voelde ik de laatste week niet meer.

Veel dierbare overledenen, vrienden, familie en bekenden heb ik in deze weken in de vele kilometers die ik alleen liep al visualiserend uitgenodigd een stukje met me en naast me mee te lopen. Veel heb ik er bij gevoeld aan warmte, betrokkenheid, angst, liefde, boosheid en genegenheid, belangstelling, betrouwbaarheid, dankbaarheid, betrokkenheid en verlangen. Lang liep ik met een brok in de keel, schoot ik vol, er was afstand of ik viel weg, er was loslaten, pijn en onmogelijkheid en ik heb me gedragen gevoeld, bij de arm genomen. 

Jullie allemaal maakten mijn weken op weg, van harte bedankt.
Tot volgend jaar.