Muros de Nalón>Soto de Luiña>Cadavedo

Ik kon er weer tegen toen ik maandagmorgen na het drinken van een café leche grande en het verorberen van een groot uitgevallen koffiebroodje uitgevoerd met flinke klodders vette vla, Avilés uitwandelde.
Al snel zag ik een wandelaar voor me uitlopen die op een pelgrim leek. Niet veel later zag ik een jacobsschelp aan zijn rugzak hangen. Na een buen camino liepen we bijna gelijk op en raakten we aan de praat. Stefan komt uit Oostenrijk maar woont en werkt in Düsseldorf. ’s Avonds zagen we elkaar terug in de gezellige herberg Casa Carmina in Muros de Nalón. Daar waren ook Leanora en Kevin uit Hamburg. Een mooie avond werd het. Leanora had wel een verklaring voor het feit dat er veel Duitsers de kustroute lopen: wij hebben nu eenmaal weinig kust. De volgend avond troffen we elkaar weer in de albergue van Soto de Luiña.
Ik raakte daar ook in gesprek met Mikko uit Finland, 72 jaar; het kan dus nog veel ouder op de camino. We hebben het onder andere gehad over ouderenzorg. Ook Finland kent al lang geen verzorgingshuizen meer. Iedere oudere wordt geacht eigen zorg te regelen. Er zijn veel private organisaties die zorgondersteuning aanbieden en leveren, maar er is een structureel groot tekort aan personeel om die zorg uit te voeren. De Finse overheid laat veel aan de vrije markt over, laat steken vallen was zijn mening; een zorgelijke situatie. Ik vertelde hem dat het leek of ik hem over de toekomstige Nederlandse situatie hoorde praten. Mikko is vanmorgen in het donker om half zes vertrokken, hij loopt zo’n 30 tot 40 km per dag en soms meer, pfff.
Zelf twee loodzware en toch prachtige wandelingen achter de rug van 15 en 18 km. Twee dagen van afdalen tot in het diepste dal en er weer uitkomen over veel losse steenslag. Even kwam die dag van toen, het doemscenario uit Frankrijk 2015 voorbij. Gelukkig is het nu goed gegaan. Dylan citerend durf ik te zeggen: I’m younger than that now. Vandaag naar Cadavedo is het de hele dag mistig geweest. Ik lijk dubbel zoveel te zweten bij dit lopen in de mist. Twee dagen zwoegen en zweten om het ene fascinerende moment te beleven, ademloos en buiten adem heb ik minutenlang vol bewondering staan kijken naar een een tipi van licht.