Oviedo>Avilés>Muros de Nalon

Het viel me zondagmorgen niet mee afscheid te moeten nemen, maar pelgrims nemen afscheid, vaak voor altijd. Zoals Tatum van mij en ik van haar.
Zaterdagavond, een mooie avond in de sidreria naast de albergue, onderzochten we nog met de nodige ironie de mogelijkheid in dezelfde stad te gaan wonen. Voor af en toe bij elkaar op de koffie, zeg maar. Het zat er niet in. Dus besloten we om de volgende morgen om 8 uur voor altijd afscheid te nemen en de stroom die er in loop van de avond was en aan elkaar bekenden, de vrije loop te laten. 
Tatum woont in Sydney en werkt in het studentenpastoraat aan de katholieke universiteit daar. Ze is naar Spanje gekomen om te lopen en tijd voor zichzelf te hebben na een persoonlijke overload binnen het team waarin ze werkt; er was teveel op haar af gekomen.
Na het afscheid ben ik een kwartier later vertrokken. Het was half negen, nog donker en het regende. Na een uur lopen was ik eindelijk de stad uit. Even later zag ik een stadsbus staan. Duidelijk het beginpunt van een lijn. De chauffeuse zag mij aan komen lopen en deed de deur open. Ik maakte haar duidelijk dat ze mijn dag kon maken. You can make my day, als ik als oud-collega een foto van haar mocht maken. Ze stemde glimlachend toe en maakte m'n dag dragelijk.
Het werd verder een dag van kilometers maken met steeds overkomende buien. Toen ik na vieren na 30 kilometer bij de albergue in Aviles aankwam, was die gesloten. De nummers die ik belde namen niet op. Even verderop bij een bar die adverteerde met een pelgrimsmenu ben ik naar binnen gelopen en heb er wat te eten besteld. De baas kwam me het wifi wachtwoord brengen en bij Booking heb ik een kamer in het dichtstbijzijnde hotel gereserveerd. Op de kamer heb ik alle klamme kleren in de badkuip gegooid en ben er zelf bij gaan zitten. Hemels dat warme badkuipwater, het hemelwater was ik snel vergeten.