Cravant > Bessy-sur-Cure > Vezelay

Dag 35 en 36, woensdag 22 juli, Cravant - Accolay - Bessy-sur-Cure, 10 km   en donderdag 23 juli, Bessy-sur-Cure - Arcy-sur-Cure - Saint More - La Jarrie - Asquins - Vezelay, 24 km

André vond de 34 km naar Vezelay teveel voor 1 dag. Hij nam in Cravant de trein zodat hij nog 15 km te lopen had. Het ga je goed man. Jazeker, er zijn pelgrims die stukjes de trein nemen, of de bus de stad uit als het ze uitkomt, of liftend hun weg zoeken, daar zitten ze niet mee. Je hebt er die haast hebben, een deadline hebben of op een bepaalde datum ergens moeten of willen zijn. Er zijn kilometervreters die 50 km op een dag lopen in de hitte. Ik heb ze in korte tijd allemaal ontmoet en ze lopen en rijden zonder uitzondering een dag of al dagen voor me uit. Pelgrims; het zijn net mensen. Zelf, ook mens, nam onderweg het besluit de 34 kilometer in tweeën te knippen, om in 2 dagen naar Vezelay te lopen. Ik heb geen haast, hoef gelukkig nergens of ergens dan en dan te zijn. Belde naar wat men noemt de gestionnaire du Gite d'etape Communal in Bessy-sur-Cure madame Christine Cuny om te reserveren. Ik was welkom en als ik in Bessy was moest ik haar weer bellen. Zo kwam ik terecht in een mooie gite met kamer en keuken en geheel van alle gemakken voorzien. Uitstekend bed ook.
Enige nadeel was dat ik alleen in de gite was. Van een wandeling door het dorpje werd ik ook niet vrolijk, er is werkelijk niets te doen. O ja, er is een bagnade aan de rivier, maar mensen heb ik er niet gezien. Bessy, daar kraait geen haan naar.

Volgende morgen om 7 uur op. Het ziet er buiten goed uit: half bewolkt. M'n ontbijt bestaat uit een half stokbrood van gisteren, met als beleg wat ansjovis uit een blikje, plakjes tomaat en natuurlijk een in kleine plakjes gesneden mini-babybel kaasje. Heb nog wat staafjesverpakking Nescafé Espresso poederkoffie en maak met gekookt water een goed smakende espresso. Zeg nou zelf, lekker ontbijtje toch voor een pelgrim? Trouwens stokbrood is na een dag al keihard, maar dat wil niet zeggen dat het daarmee oneetbaar is. Even onder de lopende kraan op en neer halen, het water laten intrekken en het stokbrood is daarna zo goed als vers. Gewoon wat water bij het brood dus.
Het dorp na Bessy is Arcy-sur-Cure. Hier is met veel borden aangegeven waar de bakker te vinden is. De plaatselijke overheid is kennelijk zo blij met een bakker in het dorp dat geen bord teveel is. Er is voor de winkelpui zelfs een terrasje gemaakt. Binnen weet ik niet wat ik zie: de zaak beschikt over een koffie-automaat! Hier kan dus koffie besteld en buiten gedronken worden. Er is zelfs een aanbieding: koffie met croissant € 1,80. Als ik bij de dame achter de toonbank als aanbieding een cappuccino-met-croissant wil, kijkt ze me streng aan. Nee, zegt ze mij nadrukkelijk en hoofdschuddend aankijkend: de aanbieding geldt alleen voor kóffie-met-croissant. Ik doe niet moeilijk en betaal voor het behoud van deze winkel en ter ondersteuning van de plaatselijke economie 2 dubbeltjes meer voor de cappucino.

Rond half twee afdalend naar Asquins zie ik haar dan, de Colline Eternelle met de basiliek van  Vezelay hoog op de heuvel. Al eeuwen de verzamelplaats van pelgrims uit noord en midden Europa. En niet alleen dat, vanuit deze plaats werden de eerste middeleeuwse kruistochten georganiseerd; een heuvel met een lange geschiedenis. Het duurt nog minstens een uur voor ik aan de voet van de eeuwige heuvel sta voor de beklimming naar de basiliek. Tot nu toe heb ik beklimmingen in één keer gedaan, maar deze heuvel is heftig en lang. Heb drie keer onderweg moeten uithijgen. Werd lopend op het plein voor de basiliek meteen aangekeken en nagestaard door toeristen. Kijk, daar heb je er weer een: een pelgrim. Vezelay is niet een grote toeristische trekpleister, maar men komt hier wel pelgrims kijken. Het is de vierde keer dat ik hier nu ben en ook deze keer is het indrukwekkend; het voelt als een thuiskomen. Het is hier niet de glanzende en opgepoetste grandeur van het Vaticaan. Hier is het buitengewoon gewoon en dat bevalt me.
Ik meld me voor overnachting bij het Centre Sainte Marie Magdeleine en word gastvrij opgenomen.
's Avonds bij de vespers in de basiliek weet en voel ik waarom ik hier weer ben: de samenzang van de zusters en broeders is voor mij steeds van een ontroerende schoonheid. Zit een uur lang met vochtige ogen. Ik ben geraakt.

VÉZELAY
door GUILLAUME VAN DER GRAFT

Wat ik nog weet van Vézelay
ik was er veertien jaar geleden,
ik sliep in een bed met koperen knoppen,
de straat liep met slordige stenen omhoog.

Achter de muren woonden geuren
van hout, hooi en brood, een franse zomer,
aan het eind van de straat als
een hoofd op een hals,
edele schedel, uitgewoond denkhuis,
een breinschelp:
de kerk.

Rondom: de bergen op een afstand
met zoveel bomen op de been
langs de hellingen stromend door het dal
als middeleeuwen vol pelgrims.

Ik zou daar een herfst lang moeten wonen
als een ex libris in een boek,
voor het raam van een kamer met koperen knoppen
een leesmeubel in hotel de la poste

om de herinnering te horen
tussen de bogen en de bomen,
de bossen langzaam te zien verkleuren,
de aarde uit te laten spreken

en antwoord te geven op papier.