Ervy-le-Chatel > Chablis > Cravant

Dag 33, maandag 20 juli, Ervy-le-Chatel - Mézières - Flogny - Roffey - Bernouil - Vezannes - Chablis, 35 km

Er wordt beweerd dat de camino neemt wat je niet nodig hebt. Ik moet er daarom aan gaan geloven dat ik hier op de camping in Ervy de laatste keer heb gekampeerd. Ben het 's nachts moeten opblazen van het irritant langzaam leeglopende luchtbed helemaal zat. Het luchtbed met nano-gaatjes die op het blote oog niet te vinden zijn kan de kliko in.
Ben om kwart over zeven vertrokken voor een lange wandeldag. Wil naar Chablis 35 km. verderop. Het weer is goed. Zon achter de wolken, het kan niet beter. Wel met spanning vertrokken door de onrustige nacht. Nog voor het dorp Roffey begin ik er al aardig doorheen te zitten. Zit nog niet op de helft. Zet de rugzak tegen een boom en probeer wat te ontspannen. Kan m'n energie wel beter gebruiken dan het te laten opvreten door deze jagerige spanning in me. Val in een halfslaap, dwaal door m'n hoofd. Hoeveel spookdorpen hier in Frankrijk ben ik al doorgetrokken en hoeveel komen er nog? Spookdorpen waar geen mens op straat te zien is, waar alleen honden blaffen. Hoeveel spookdorpen zitten er eigenlijk in mijn hoofd, vraag ik me dromerig af. Ken er zeker een die wat opgevrolijkt en opgeleukt mag worden. Een aantal leidt een verwerkt, teruggetrokken bestaan, soms hoor ik de honden nog wel, maar kan het blaffen het blaffen laten, laten zijn wat het is. Gelukkig is er altijd m'n sterke besef van het onvoorstelbare wonder van het leven en het unieke bestaan als mens.
Verder lopend is ook Roffey weer zo'n spookdorp. En ja, ook de camino is als het leven zelf, je trekt nu eenmaal onontkoombaar door de spookdorpen van het menselijk bestaan.

Laat in de middag bereik ik Chablis. Laat de camping voor wat ie is en kies voor Hotel de la Poste, het goedkoopste hotel uit het gidsje. Tijdens het diner 's avonds ontmoet ik André en vraag of hij Nederlander is. Hij antwoordt vragend in onvervalst Nederlands: kun je dat aan me zien dan? En zegt vervolgens: en jij bent Bert en je hebt van Namen tot Reims samengelopen met Yvonne en nu loop je alleen verder. En doe Yvonne de groeten van me. Ik val bijna van m'n stoel van verbazing, kan nog net m'n glas chablis overeind houden en vraag hoe hij dit allemaal weet. Dan komt het verrassende antwoord: ik lees de gastenboeken op de overnachtingsadressen langs de route. Jij moest dus wel Bert zijn. We raken in gesprek. Hij gaat ongeveer dezelfde route lopen naar Santiago. 

Dag 34, dinsdag 21 juli, Chablis - Courgis - Prehy - St. Cyr les Colons - Cravant, 23 km

Door de vermoeidheid heen goed geslapen. Werd wakker en voelde me uitgerust. Het is steeds weer opmerkelijk hoe snel het herstel is na de inspanning van de vorige dag. Geeft vertrouwen. Na het petit-dejeuner weer op straat komen te staan. Eerst naar de boulanger tegenover het hotel voor twee baguettes. Maak een wandelingetje door het kleine niet onaardige centrum van Chablis. Er is hier flink wat gelegenheid om wijn, uiteraard chablis, te proeven. Zelfs op dit vroege uur kan men al terecht.
Zoals steeds met een klim het dorp uit, het open veld in. Dat wil zeggen door de chablis- wijngaarden zover het oog reikt. De route loopt door het dorpje Courgis. Weer zo'n verzameling huizen waar niets te beleven is. Neem de d-weg en laat Courgis rechts liggen.
Er volgen een paar flinke klimmen naar het dorp Prehy, het is al weer erg warm. Het zweet spat tegen m'n brillenglazen. Ik laat een vreemde bocht in de route voor wat ie is. Een vreemde kronkel in de hoofden van de samenstellers van de route, denk ik. Ik loop Prehy binnen en vind onder de bomen een mooie zitbank in de schaduw. Tijd voor de dagelijkse yoghurtjes. Ik bekijk de route, wil tot St. Cyr komen nog zo'n 10 km te gaan.
Tot mijn verbazing zie ik na vijf minuten André aan komen lopen. Hij is volgens de serveerster van Hotel de la Poste toch minstens een uur eerder dan ik vertrokken. Is hij soms verdwaald onderweg? Hij vertelt dat hij om water te vragen wél de route door het dorp Courgis heeft genomen. Hij vroeg water en werd meteen in de tuin op de koffie uitgenodigd. Geluksvogel. Ai, was ik toch ook maar door het dorp gelopen, had ik misschien kunnen aanschuiven. We besluiten samen verder te gaan naar St. Cyr. St. Cyr is een oud dorp en er is zelfs een kleine levensmiddelenwinkel! We zetten de rugzakken tegen de kerkmuur, eten en drinken wat en houden een uitgebreide siësta. Ik voel me na de rust opmerkelijk fit en hoewel ik heb overwogen om in St. Cyr te overnachten loop ik met André naar zijn bestemming, het chauffeurshotel in Cravant, negen kilometer verderop. Het is onverminderd snoeiheet in het open veld. Rond vijf uur zijn we in Cravant. Het chauffeurshotel is even buiten het plaatsje. De laatste eenpersoonskamer is net vergeven. André en ik besluiten een driepersoonskamer te delen. Moeten nog een uur wachten tot mensen die over het hotel gaan in aktie komen. Vullen dit uur met het drinken van de godendrank na een warme inspannende dag: bier, veel koel bier.