Dag 16 / zondag 21 juni / van Namen naar Profondeville

Vandaag, de langste dag van het jaar, aan mij de eer een verhaaltje te schrijven. Ik ga niet proberen Bert z'n pen te overtroeven. Kan niet, blijf ook lekker mezelf dan is het altijd goed.
Om te beginnen: we hebben de afgelopen dagen nog nagenoten van de bruiloft van Bart en Jose. Zo'n mooie dag en wat is het een prachtig stel zo samen met de kinderen. Een aantal foto's zijn te zien onder het kopje foto's dan zien jullie dat ik niet overdrijf.

Gisteravond hebben Bert en ik nog een tijdje zitten praten in de jeugdherberg met Carolien en Ted onze kamergenoten uit Amsterdam. Fijn stel mensen met een heel eigen visie. Allebei psychiatrisch verpleegkundige. Ze delen hun leven al jarenlang als volgt in: 5 jaar werken en daarna 1,5 jaar reizen. Hechten niet aan materie, zijn zich er heel bewust van dat eenvoud en met aandacht leven ze heel veel heeft gebracht. Vertrouwden er altijd op dat er weer werk voorhanden was als zij daar weer zin in hadden en het werk was er altijd. Gaan altijd na een reisperiode weer fris aan de slag, hebben ook bewust geen computer. Schrijven nog brieven met de pen en gaan naar de bibliotheek om een heus boek van papier te lenen en zoeken daar op wat ze willen weten. Ik begon eigenlijk een beetje jaloers op hen te worden. Enfin na een paar wijntjes togen we allevier naar dezelfde slaapkamer en doken de mannen in het bovenbed en Carolien en ik doken eronder. Natuurlijk elk onder het juiste bed !

Vanmorgen hebben we afscheid van elkaar genomen, zij fietsen richting Parijs en wij begonnen wat later na een heerlijk ontbijt richting Dinant. Wat een prachtige route langs de Maas. In eerste instantie regende het heel zachtjes. Het voelde als een soort van inwijding. We kregen de zegen. Bert met zijn prima regenjack en ik met mijn paraplu, we konden die zegen heel goed hebben. Ik werd er eigenlijk heel vrolijk van, zong als vanzelf "Cavallitos mi corazon" keer op keer. Een geluksgevoel overspoelde mij. Dat wij dit samen doen. We hebben al heel veel samen gelopen, ook vanaf Zwarte Haan aan de Waddenzee naar Amersfoort. Dit voelt heel anders. Al loop ik maar een klein stukje mee, ik loop nu toch ook een stukje van de camino. De droom van Bert. Zo leuk, we genieten er allebei zo van. Onderweg hield een hardloper in naast ons en vroeg waarheen de reis ging. Ah, Santiago, hij was er ook mee bezig. Elk jaar een stukje liep hij. Vertelde erover hoe het voor hem was. Hoe hij zichzelf vaak tegenkwam wat niet altijd even leuk was. Maar.....bon camino en hij nam weer een sprintje. Het was een Vlaming wat wel zo handig was voor ons! Vandaag hebben we gelopen tot Profondeville. Met een enorme omweg zijn we uiteindelijk beland bij Bed and Breakfast "La Source Fleurie". Een heel leuk adres, leuke madame die meteen met thee aankwam met een aantal heerlijkheden erbij. Het weer was helemaal opgeklaard inmiddels. We nestelden ons buiten op ons eigen terrasje, hebben een wasje gedaan en onze spulletjes herschikt in de rugzakken. Het is eigenlijk gewoon vakantie. Omdat ik pas 9 juli met de Thalys naar Nederland afreis hebben we veel tijd om de 200 km naar Reims te lopen. 
Toen we zo op het terrasje zaten zag ik ineens verdorie dat we achter de geraniums waren beland. We hebben dan ook onmiddellijk onze stoel gepakt en zijn ervoor gaan zitten. Dit voelde echt heeel anders aan!

Morgen gaat de wandeling naar Dinant en gaan we overnachten in de Abdij van Leffe dichtbij het centrum van Dinant. Daar gaan we de Lauden meemaken, het ochtendgebed, en daarna met de monniken ontbijten. We gaan er ook een aantal kaarsjes opsteken voor een aantal mensen die ons heel dierbaar zijn en die nu een extra steuntje heel goed kunnen gebruiken. Reken er maar echt op dat we met jullie meeleven. Nishi, Ria en Mattie. Jullie zijn in onze gedachten. 
Tot zover mijn verslagje. Nog even een dikke knuffel voor Nora, Siem, Lotte en Sara van ons allebei.

Yvonne.