Dag 21, vrijdag 26 juni van Hierges naar Olloy-sur-Viroin

Het was een bijzonder huisje maar er kleefde toch een minpuntje aan. Er zat een grote schuif en een groot slot op de openslaande deuren van het slaapvertrekje, maar de deuren van het keukentje waren hier niet van voorzien. Ook ontbraken er gordijnen voor alle ramen. De verhuurder van het huisje en die ons er met de auto heen had gebracht was een rare snuiter, vonden we allebei. Tja, daar lig je dan 's avonds in bed en ineens is het huisje niet meer het huisje van de eerste instantie. Uiteindelijk maakten we elkaar wijs dat de man met de Franse slag zijn huisje heeft beveiligd en dat hielp. We hebben de ramen waar wij achter lagen met een tafelkleed afgedekt en daarna zijn we vrij snel in slaap gevallen om de volgende ochtend wakker te worden met het mooiste weer van de wereld. Ontbeten op het terrasje en ons reisvaardig gemaakt.
We zijn gelopen naar Olloy-sur-Viroin 15 km verderop. Het was best een zware dag. Heel vochtig warm en de tocht ging door het bos wat behoorlijk heuvelachtig was om het zacht uit te drukken. Passeerden een drietal dorpen. Wat een uitgestorven boel in die kleine dorpjes. Nagenoeg geen mensen op straat, maar wel honden die aanslaan, gelukkig achter hekken. Wij zijn het verhaal van Rob die in zijn kuit is gebeten vorig jaar nog niet vergeten!

En ja, al lopend, klauterend door het bos raakt het hoofd behoorlijk leeg en komt er toch een heerlijk relaxed gevoel voor in de plaats. Wat een zegeningen zijn er niet in ons leven. Denkend aan al die lieve mensen die ons omringen en wat leuk dat we via verschillende wegen zoveel meeleven ervaren, ik raak er bijna ontroerd van. Het leven is zo boeiend, net of bij het ouder worden dat meer en meer doordringt. Wat niet goed gaat is daardoor ook beter te dragen. Vertrouwen en hoop en weten dat uiteindelijk de liefde zal overwinnen.

Wij lopen tot Olloy-sur-Viroin en begeven ons naar het hotel dat in ons boekje staat. Het enige in het dorpje. Het ligt even buiten het centrumpje. Ziet er vanuit de verte aardig uit zo tussen de hoge dennenbomen. Dichterbij gekomen blijkt het een gebouw te zijn dat zijn beste tijd allang heeft gehad. We gaan naar binnen en ik deins terug. De wilde zwijnenkoppen tegen de muur kijken mij aan en de hoeveelheid aan attributen is niet te beschrijven. Het is er bijna aardedonker. Overal muziekinstrumenten en prullaria. De eigenaar komt vanuit de donkerte tevoorschijn. Een oude man met een versleten heup zo te zien. Ja, hij heeft een kamer voor ons. We gaan mee de kraaktrap op en hij laat ons een kamer zien met heugafelt tegels zelfs in de badkamer. Het ruikt er ook niet al te fris. Wel een mooi en schoon opgemaakt bed. Tja, toch maar doen dan. Ook dit is boeiend hoe verschillend elke dag zich ontvouwt.
In het centrum is een eettentje waar we heerlijke gevulde salade met frites eten met natuurlijk een lekker wijntje.
 
Morgen gaan we in een ruk door naar Rocroi. Heel spannend voor mij. Want ik heb nog nooit 27 km achtereen gelopen en dan met een rugzak. Het wordt warm, niet erg want het grootste deel gaat door het bos.

De kaarsjes die we vandeweek hebben opgestoken branden nog steeds voort in onze gedachten!
Een knuffel voor Lotte en Sara, Nora en Siem.

Yvonne.