Dag 22, zaterdag 27 juni van Olloy-sur-Viroin naar Rocroi en zondag 28 juni rustdag Rocroi

Als iets vergane glorie en vergankelijkheid ademt is het hotel Rolinvaux in Olloy-sur-Viroin. We stappen een geheimzinnige donkere ruimte binnen. Er komt een oude man uit de duisternis aanstrompelen in een afgezakte broek. Met heldere bruine uitnodigende ogen en een bedroefde glimlach kijkt de man me aan. Toe maar vraag maar jongen, vraag maar naar de kamer die je graag wilt. Hij gaat ons voor door het huis. Op de trap naar boven weet ik het al, hier wil ik een nacht blijven. Yvonne vindt de kamer goed genoeg.
In hotel Rolinvaux is de tijd stilgezet. Daniël, want zo heet de oude man, heeft de tijd in het jaar 1959 stilgezet..... Ik ken 1959 een beetje. Het jaar dat m'n oom, die zo belangrijk voor me was, ziek werd, niet meer met me kon spelen. Een jaar later stierf hij. Mijn kindertijd stond stil. Hier in hotel Rolinvaux ga ik naar die tijd terug..... 

Daniël geeft ons de volgende morgen de raad mee om de oude spoorbaan, nu fietspad, helemaal te volgen tot Oignies-en-Tierache en vooral niet halverwege de pijlen te volgen van de Via Monastica de heuvels in. Het zou, volgens hem, na Oignies nog zwaar genoeg worden. Na anderhalf uur bereikten we Oignies. Lunchten er en dronken koffie.

En het werd zwaar tussen Oignies en de Franse grens. Na de houten schuilhut worden we voor langere tijd het woud ingestuurd met moerassige stukken pad die nauwelijks begaanbaar zijn. Je moet er niet aan denken wat je hier meemaakt in het vroege voorjaar na een natte winter of na een regenperiode... Na zo'n anderhalf uur ploeteren komen ons op een wat beter begaanbaar pad vier keurig gesoigneerde oudere dames tegemoet lopen.
Waar komen die ineens vandaan, hier in de middle-of-nowhere, vragen we ons af. 
Ze kunnen ons meteen na de begroeting met nadruk vertellen dat we helemaal verkeerd lopen. De dames zijn kennelijk niet gewend gerust gesteld te worden, want we vertellen kalm dat we precies op de route lopen, onze wandel-gps wijst dat uit. Kijk, zo ziet zo'n apparaatje eruit.... De dames zijn niet van hun stuk te brengen en adviseren ons, omdat we toch verkeerd lopen, op het brede pad links aan te houden. Na het afscheid van dit vierspan wijst de navigatie uit dat we al snel een pad naar rechts moeten inslaan. Hadden we het dringende advies van de dames gevolgd dan waren we hopeloos verkeerd gelopen. Een merkwaardige ontmoeting.
Een uur later bereiken we de Franse grens. Om zes uur lopen we Rocroi binnen. Yvonne zag enorm tegen deze etappe op maar ze heeft erg goed gelopen en met 27 km een nieuw pr.

Vandaag zondag hebben we een rustdag hier in Rocroi. Wat rondgekeken in dit aardige vestingstadje, een Naarden in het klein.