Dag 8 van Witrijt naar Olmen 28 km.

Afgelopen nacht weer in m'n tentje geslapen. Was nodig. Had behoefte aan stilte en die was er volop in de bossen op een kampeerterrein van Staatsbosbeheer dichtbij de Belgische grens.

Er zijn hier nog drie andere kampeerders: Rudolf, een mountainbiker die hier al ruim een week aan het rondcrossen is en en een stel door en door geheide bosmensen. Gisteravond een klein maar bijzonder bont gezelschap rond een kampvuur. Dat kampvuur moet ook wel gestookt, want het stikt hier van de muggen.

Vanmorgen een ijskoude douche. Even tot tien tellen en daar ga ik. Moet aan de Iceman Wim Hof denken. En aan Wubbo Ockels die bij zijn woning elke morgen afdaalde langs een ijzeren trappetje aan de kademuur. Zoekend naar genezing dompelde hij zich onder in ijskoud Amsterdams grachtenwater. Ik herinner me zijn prachtige, bevlogen toespraak op zijn sterfbed.

Rudolf vertelt me later dat de warmwaterkraan open en dicht gedraaid moest worden en dat bij nogmaals opendraaien de kraan warm water geeft. Zoiets verzin je niet, althans ik niet.                                                    

Laat vertrokken van de camping. Het regent. Om half twaalf steek ik de grens over. Bijna niets van gemerkt, een veranderingetje van het wegdek, dat is het. 7 kilometer later zit ik in taverne-restaurant de Klothoeve aan de lunch. Lees op de papieren place-mat: laat vriendschap helen, wat grenzen delen.

De abdij van Postel is niet ver weg. Ik ben op zoek naar waar ik de stempel voor m'n credencial kan krijgen. Bij navraag moet ik toch bij de grote voordeur van de abdij zijn. Na één keer bellen en drie minuten wachten wordt er opengedaan. Ik wordt binnengelaten en vraag om een stempel. De pater vraagt of ik Nederlander ben en zegt plagerig: 'u weet toch wel dat Belgische stempels duurder zijn dan Nederlandse?' Na enig hilarisch omhaal vertel ik de pater wat ik op de place-mat in de Klothoeve gelezen heb. 'Nou vooruit', zegt hij, 'omdat u het bent, u krijgt een Belgische stempel in uw pelgrimspaspoort gratis'. 

De hele verdere middag loop ik langs een kanaal met verschillende namen. Er lijkt geen einde aan de waterweg te komen. Ten einde raad ga ik bruggen tellen, maar raak de tel kwijt. Ik kan niet meer tot tien tellen....                                                              

Eindelijk aan het begin van de avond bereik ik Olmen. Olmen ligt nog steeds aan hetzelfde kanaal. Gelukkig hoef ik morgen het kanaal alleen maar over te steken op weg naar Tongerlo.