Intro

Cuuq, een wandelverhaal 

Nu ik hier op internet een hang-out heb in de vorm van een blog, m'n eigen digi-hangplek zeg maar, kan ik je vertellen wie Cuuq is. Of eigenlijk zit het zo: Cuuq heeft mij gevraagd te vertellen wie hij is.

Cuuq kwam in de zomer van 1989 tijdens een vakantie mijn wandelleven binnengelopen en houdt mij sinds die tijd gezelschap. Ik liep in die vakantie het Pieterpad, van Pieterburen naar de St. Pietersberg. In de derde week was ik in het bos in de buurt van Venlo grondig verdwaald geraakt. Ik kwam er niet meer uit, was erg moe, had te weinig te drinken bij me, en de moed was me hopeloos in de schoenen gezakt. Bovendien liep ik met dikke enkels door de plotselinge weersomslag. Ik zat er helemaal maar dan ook helemaal doorheen..... Somber zat ik op een omgevallen boomstammetje voor me uit te dromen en vroeg me af, hoe nu verder..... Ineens, als uit het niets, was Cuuq aan komen scharrelen: hij maakte me wakker, hipte op de knie van m'n gestrekte been, stelde zich voor en vroeg of hij de moed uit m'n schoenen omhoog mocht trekken. Ik knikte instemmend. Vervolgens rechtte hij mijn rug, zette me op het juiste spoor en als op veertjes liep ik fluitend naar Venlo en verder. Wat was ik hem dankbaar.

Sinds dat bewuste moment in het bos bij Venlo behoedt Cuuq me op m'n wandelingen voor onbegaanbare wegen, doodlopende straten en onmogelijke zijsporen. En als ik teveel op een dwaalgast begin te lijken, zet hij me onverdroten steeds weer op m'n plek terug, zodat ik verder kan. Heel vaak pikken we samen een graantje en pinken een traantje.

Maar wie is Cuuq? Ik zal je zeggen: Cuuq is mijn hulphaan.

''Hulphaan.....?'', hoor ik je vragen. 

Allemaal kennen we de hulphond en niet te vergeten rond 5 december de hulpsinterklazen. Cuuq, mijn hulphaan, is werkelijk uniek. Er bestaat geen tweede van. Soms plaag ik hem door te zeggen dat hij wel erg veel op mij lijkt. Met korte knikjes kijkt hij me dan quasi-verbaasd aan en kraait: '' Nee Bert, dat weet je, ik ben je alter ego niet. Zou ik ook niet willen en Ik blijf herhalen: haantjesgedrag herken ik niet in je en daarbij, haantje de voorste ben je ook nooit geweest. En weet je, ik hou me voorlopig in, Ik kan nog veel meer over je zeggen: daar heb ik de komende maanden op weg naar Santiago alle tijd voor''. "En er als de kippen bij zijn'', probeer ik nog. ''Hallo'', roept Cuuq, ''de kippen dat is mijn biotoop. Jij je hangplek, ik m'n kippen en het gekakel. En zorg jij dat jouw bio hier verschijnt en blijf niet te lang hangen op die hangplek van je, je moet 2400 km. verderop zijn.....

Afgelopen zomer waren we in het zuiden van Frankrijk om een vriend op te zoeken. Hij was in Genève begonnen aan zijn pelgrimage naar Santiago. We troffen hem op een goeie en zonnige middag op een kleine camping bij het dorpje Montcuq iets ten zuidwesten van Cahors. Toen Cuuq Montcuq op het plaatsnaambord las, schudde hij zijn veren alsof hij kippenvel had.  Het was even stil en toen kraaide hij het uit: ''Déjà vu''..... ''ik herken het hier, hier hoor ik thuis..... dit hier is de grond van mijn bestaan, Ik ben terug in m'n eigen werkelijkheid.....''. En zo ging het nog een tijdje door. Zo te zien voelde hij zich uitstekend. "Maar mag ik je even tot de orde roepen Cuuq, je loopt wel erg hard van stapel. Mag ik je eraan herinneren dat je zoiets ook uitkraaide toen we bij Zwarte Haan aan de Waddenzeedijk waren. Yvonne en ik begonnen daar met het lopen van het Jabikspaad, het Friese Jacobspad, weet je nog? En hier bij Montcuq pelgrimeren we morgen een dagje mee met vriend Rob op een Franse Chemin-de-St. Jacques in de richting van Santiago de Compostella. Dat heb ik je toch verteld?"......"Zwarte Haan, Montcuq, ikzelf'', mompelde Cuuq terug ....."ík kan er met m'n verstand niet bij, toeval of niet het lijkt wel of alles hier samenvalt''. "Loop morgen maar gewoon een dagje mee, dan komt alles goed", zei ik. De volgende morgen vroeg was Cuuq met geen stok mee te krijgen. Hij had er geen zin in. Wij wel; we lieten hem met rust en zijn op weg gegaan.

Cuuq is tot mijn genoegen een echte scharrelaar. Hij scharrelt vooral graag tussen woorden, zinnen en regels en ziet ook wat er niet geschreven staat. Jammer dat hij met zijn hanepoten zelf niet in staat is om ook maar een letter fatsoenlijk op papier te krijgen. Dat laat hij aan mij over; ik ben dan ook al jaren zijn woordvoerder.

Ook zijn uitgebreide dagelijkse stofbaden zijn niet om over naar huis te schrijven. ''Naar huis schrijven doe jij toch niet meer, je moet toch zo nodig bloggen op internet, en wees vooral blij, ik bezorg je de komende tijd genoeg zingeving en stof tot schrijven'', kraait hij vol overtuiging, "voor jou te hopen dat het geen stoffige verhaaltjes worden''.

Zo, je hebt met Cuuq al aardig kennis gemaakt. De komende maanden gaat hij me zeker niet voor de voeten lopen; geeft me alle ruimte om uit te vogelen en te zeggen wat ik te zeggen heb. We hebben afgesproken dat hij tijdens m'n tocht vooral het opwekken voor zijn rekening neemt, zodat ik steeds bijtijds uit de veren ben.....

Een knipoog van Cuuq en een groet van Bert.