Irun > Pasai Donibade > Orio

Dag 79 maandag 21 september, Irun - Monte Jaizkibel - Pasai Donibane, 15 km
Dag 80 dinsdag 22 september, Pasai Donibane - San Sebastián - Orio, 25 km

Een somber verhaal om mee te beginnen in Spanje. Bijzonder slecht geslapen in de Albergue van Irun. Dit keer lag het niet aan de snurkers maar aan het keiharde matras. Deed me denken aan m'n militaire dienstplichttijd. Als er 's nachts wacht gelopen moest worden, twee uur op twee uur af, was in de 'af' periode in slaap vallen verboden. Er mocht gerust worden, dat rusten werd gedaan op een keiharde matras. Je haalde het niet in je hoofd om op zo'n onding in slaap te vallen. Alles passeert de revue of re-view op de camino: je haalt het op zo'n matras niet in je hoofd in slaap te vallen in de Albergue van Irun. En de Frans-Canadees met wie ik het stapelbed deel in een kamertje met nog vier van deze bedden, ligt boven me ook onrustig te draaien. Ik stond als een zombie op. Ontbijt slecht, koffie prut. Heb alleen wat wisselgeld in de donativo-pot gestopt om gewicht uit de portemonnee te krijgen met de gedachte dat elk grammetje telt onderweg.

Helaas nog meer minder nieuws, heb door een slordigheidje de foto's van zondag en maandag gewist. Er bestaat wel software om de niet overschreven foto's weer 'boven water' te krijgen maar ga er nu niet achteraan. Jammer, het waren foto's van m'n uitleiden uit Frankrijk door Jean-Michel en van de beklimming van de Jaizkibel met mooi zicht op de wijde omgeving van Irun. *)
Kan wel zeggen dat het een loodzware beklimming was naar de genoemde Jaizkibel. Het ging over rotsblokken en keien op deze voor pelgrims berg van de eerste categorie. Eenmaal boven was het uitzicht fenomenaal. De terugweg heb ik via de lager gelegen parallel lopende locale weg gedaan. Zag een afdaling over zo'n zelfde rotsblokkenpad niet zitten. Wandelend pelgrimeren is mooi, maar we blijven wel normaal doen; ik ben geen alpinist.
Over een rustige dalende weg ben ik in het kleine havenstadje Pasai Donibane aangekomen. Of eigenlijk bij de hoog boven het dorp gelegen herberg: de Ermita Santa Ana.
Ik telde om kwart voor vier 17 mensen voor een herberg met 14 plaatsen. Toen de hospitalero de deuren van de herberg openzette kwam er vanuit de deuropening een toespraak. Kwam er op neer dat de jongeren verder moesten naar San Sebastián. De ouderen in totaal 8 konden blijven, waaronder deze ouwe. De man wilde verder nog wat plaatsen beschikbaar houden voor laatkomers. 
Na douchen en kleding wassen ben ik met Michael en Detlef en Isabelle naar het dorpje beneden gelopen. In een cafetaria vonden wijn en tapas gretig aftrek bij ons. En met tortilla en vis op brood later op de avond, konden we er de volgende dag weer tegen.
Michael vertelde waarom hij de camino del Norte loopt. Hij verwacht al lopend binnen drie weken een bijzondere gebeurtenis te gaan ervaren, daar is hij heel zeker van. Is eigenlijk iemand die het liefst thuiszit, houdt niet van reizen, is ook niet echt een wandelaar, maar hij moést hier zijn: het stond hem zomaar helder voor de geest. Op deze weg ging er iets met hem gebeuren.
Ik weet niet of ik hem over drie weken nog eens tegenkom. Het maakt me nieuwsgierig hoe het is met zo'n sterke verwachting onderweg te zijn. Tja, en hoe zit het met m'n eigen verwachtingen?

Heb in Ermita Santa Ana weer niet goed geslapen. Al deze mensen zo dicht op elkaar met al hun vibraties. De oordopjes in helpt wel enigszins in een eigen wereldje te zijn. Besloot 's nachts al om in de volgende etappeplaats een hostel te zoeken voor een betere nachtrust.
Naar Orio toe werd het een lange zware dag, veel klimmen en dalen op slechte paden, maar daarnaast ook tussen de buien door mooie vergezichten op de kust en de zee.
Vandaag woensdag een mooie dag gehad naar Zumaia. Daarover later meer.

*) Dank aan pelgrim, vriend en volger Rob voor de technische ondersteuning bij het terughalen van de gewiste foto's op het geheugenkaartje. De foto's heb ik op de blog gezet en zijn te bekijken in het album van 20/21 september.