Roquefort > Mont-de-Marsan > Saint-Sever

Dag 70 vrijdag 11 september, Roquefort - Bostens - Gaillères - Bougue - Mont-de-Marsan, 27 km.
Dag 71 zaterdag 12 september, Mont-de-Marsan - Benquet - Saint-Sever, 21 km.

Het bleef vannacht niet bij één snurker. Naast Jacques als gangmaker droegen ook zijn vrienden Philippe en Hubert bij aan een luidruchtig nachtconcert. Ze waren vrijdagmorgen al om 7 uur uit de veren, goed uitgeslapen natuurlijk. Terwijl ik nog als een wrak op bed lag door een zo goed als slapeloze nacht waren zij al volop in touw met het pakken van de rugzakken. Ik trok m'n slaapzak nog maar eens over de oren-met-de-oordopjes-in om er toch nog even niet bij te horen. Hier is horen dubbel op zijn plaats. Gelukkig met de geruststellende gedachte dat de heren niet in de volgende gîte in Mont-de-Marsan zouden overnachten maar in Bougue. Echt gezellig was het niet aan de ontbijttafel. Toen ze vertrokken waren vertelde hospitalier Jean-Pierre dat het gesnurk zelfs in zijn eigen kamer door de dikke muren heen te horen was. Het was uitzonderlijk kabaal. Een paar schouderklopjes van deze aardige hospitalier en veel verse koffie hebben me weer enigzins op de been gebracht. 
Het is steeds leuk om in een gîte te komen waar een hospitalier actief is. In Roquefort troffen we het met Jean-Pierre, die zoals gezegd een uitgebreid en smakelijk diner had bereid en 's morgens voor een goed ontbijt zorgde. En alles nog donativo ook, dat wil zeggen, je betaalt naar wat het verblijf je waard is.
In Bostens de eerste rust genoten in een volledig ingerichte pelgrimskamer bij de kerk. Onderuitgezakt op een bank een pain aux raisins gegeten. Later rond een uur of twaalf in Gallières troffen we onze drie hapsnurkers op een terras met flinke potten bier voor zich. Natuurlijk betrof het hier de voorbereidende handelingen voor hun komende nachtelijke feestje. Genoeg hierover gezegd, ieder zijn feestjes. Bij deze feestjes schitter ik liever door afwezigheid.
Het was weer eens een ouderwets warme dag. Gelukkig veel onder de bomen gewandeld. Het laatste gedeelte over een fietspad of zoals het in Frankrijk wordt genoemd een voie-verte. In Mont-de-Marsan op zoek naar het voormalige badhuis dat nu dienst doet als refuge-pelerin. Ik vond er mijn bed in een oude badkamer waar het ligbad gestaan moet hebben. 
Het is steeds weer een verrassing waar ik slaap. Elke refuge of gîte is weer anders. De een luxe ingericht de ander heel basic. De een met een hospitalier die voor je kookt, in een andere ben je helemaal op je zelf aangewezen. Soms is het een Jacobsvereniging die een gite in stand houdt, soms is het een gemeente gelegen langs de route die dat doet. Ook is er een grote groep particulieren die overnachtingen aanbieden tegen een schappelijke prijs.
's Morgens bij vertrek uit het badhuis in Mont-de-Marsan voor het eerst de regenjas moeten aantrekken. Bovendien onweerde het. Ik ben toch vertrokken. In het dorpje Benquet een plaatselijke kerk ingevlucht, want het donderde vlak boven mijn hoofd. De kerk was gelukkig open, binnen was het aardedonker. Er brandde alleen een rood godslampje in de verte. Heb aardige foto's van de kerkramen achter het koor kunnen maken. Plotseling, net na een donderslag, werd het interieur in het volle licht gezet. Een priester zo te zien zette wat voorwerpen neer. Buiten hoorde ik gepraat, er stonden mensen voor de deur. De priester verdween weer om even later in liturgisch gewaad naar achter in de kerk te lopen. Zelf zat ik op de achterste bank. Toen hij me passeerde kon er nog net een minzaam knikje vanaf. Moet ook wel een vreemd gezicht zijn geweest: ik zat er met een yoghurtje en een lepel in de hand. Er kwamen mensen binnen, feestelijk gekleed. De priester bleef buiten staan met nog een persoon. Ik vermoedde dat ze buiten op een bruidspaar stonden wachten. Ik heb de feestelijke gebeurtenissen verder niet afgewacht. De rugzak omgedaan en naar buiten. Heb de priester en zijn secondant een presidentieel 'may God bless you' gewenst. Maar ik was lucht voor ze: geen enkele reactie of blik in mijn richting. Ach ja bedacht ik, natuurlijk zo is het: ieder mens zijn eigen God en natuurlijk mag je ook pelgrim zijn zonder God.
Saint-Sever is een leuk, klein, levendig, oud en authentiek stadje. In een deel van het voormalige Jacobijnenklooster is de refuge-pélérin ingericht. En er is Philippe, de hospitalier. Uniek, een Fransman die goed Vlaams spreekt. Heeft lange tijd in België gewoond. Met Titus een mooi pastagerecht gemaakt. We liepen vandaag de eerste uren niet met elkaar op. Hij zou eigenlijk doorlopen naar Hagetmau, maar zag dat gezien de regenbuien die dreigend in de lucht hingen niet zitten. Ook Nicole was er weer. We trekken al wat dagen naar dezelfde overnachtingsplaats. Ze tipte over een route naar de kust die ze zelf gaat lopen. Een voie-verte of in gewoon Nederlands een fietspad over een rivierdijk van Orthez naar Biarritz. Nederlandser kan haast niet in zuid-Frankrijk: een fietspad naar de kust over een rivierdijk. Wie mij gevolgd heeft weet dat ik in dubio ben: of het lopen van de binnenlandroute in Spanje, de camino-Frances of de kustroute, de camino-del-Norte. Heb er nu toch voor gekozen om de minder drukke Norte te gaan doen. Moet daarvoor natuurlijk naar de kust. Er is een mogelijkheid dit te doen vanaf Saint-Jean-Pied-de-Port. Dan zit je volgens mij al te diep in de Pyreneeën. Geef er de voorkeur aan eerder naar de kust af te slaan. Ga woensdag of donderdag al naar de kust. Of eigenlijk terug naar de kust.