Saint-Sever > Hagetmau > Orthez

Dag 72 zondag 13 september, van Saint-Sever naar Hagetmau, 16 km
Dag 73 maandag 14 september, van Hagetmau naar Orthez, 28 km

Schenk mezelf op deze dinsdagse rustdag in Orthez nog maar eens een plastic hotelkamerbekertje rode wijn in, uit een kwartliterflesje Carrefour huiswijn. Proost gewaardeerde volgers op jullie gezondheid en op de mijne al zeg ik het zelf.

Ben de afgelopen twee dagen niet zonder 'kleerscheuren' doorgekomen. Een flinke 'rolling stone' gleed zondag op weg naar Hagetmau bij een afdaling over een stenig pad onder de linkerschoenzool door naar de hak waardoor ik m'n voet naar buiten toe even behoorlijk verzwikte, tegelijk met een rare draai in m'n heup kon ik maar net op de been blijven. Voelde het niet meteen maar na een sinaasappel-pauze merkte ik dat het niet helemaal lekker zat in de enkel. Een enkelbandje moet een oplawaai gekregen hebben. Ook gisteren, maandag, onderweg naar Orthez heb ik flink last gehad van de enkel; het buitengewricht is flink opgezet. Vanmorgen sporttape gekocht. In het Frans, bande adhésive élastique. De tape onder het gewricht aangebracht. Het steunt en helpt enigszins, merk ik. Vandaag verder rust, morgen langs de rivier op weg naar Bayonne kijken of het ook echt helpt.

De Stones mogen dan hun, volgens mij beste lp, Exile on Mainstreet in zuid-Frankrijk hebben gemaakt, ik hoop niet dat ik me als een exile hoef te gedragen op mijn huidige mainstreet, de Camino. Jacobus of Johannes, please shine a little light on me.

En zoals bijna alle dagen is er toch ook weer gewoon gelopen, gepelgrimeerd, gedacht, gebeden en geprobeerd  te zijn, vooral steeds weer proberen te zijn in het moment. Dát zal pas wat zijn: één bewust moment van licht en zijn in de eeuwige tijd.

Over tot de orde van de dag. Zondag dus mijn Stones dag van Saint-Sever naar Hagetmau. Het was moeilijk wegkomen uit heerlijk stadje Saint-Sever. Eerst koffie gedronken en het zondagse brood gekocht voor onderweg. Om een uur of één, na vier uur ontspannen lopen (op dat ellendig rollende keitje na dan) door een lieflijk golvend bosrijk landschap, bereikten pelgrim Titus en ik Hagetmau. M'n fantasie slaat wat op hol bij zo'n plaatsnaam. Het is een aardig dorp. Veel dorpen en stadjes in dit gedeelte van Frankrijk zien er verzorgd en vriendelijk uit. Veel bloemrijke plantenbakken in de straten en bloembakken aan lantaarnpalen. Eén land, maar de verscheidenheid is groot. Veel indruk hebben de uitgewoonde noord-Franse dorpen op me gemaakt; alsof daar de geest van de eerste wereldoorlog nog steeds woedt.

 's Middags zat de gîte-municipal van Hagetmau vol. Juan uit Bordeaux was er, José uit Burgos kwam binnen. Wat doe je als je zelf in een stad in Spanje gelegen aan de camino woont? Dan loop je de andere kant op. José was bezig met een tocht van Santiago via zijn woonplaats Burgos naar Vezelay. En Joop uit Boxtel kwam binnen. Zijn naam had ik al meerdere malen in de gastenboeken zien staan. Sinds mijn ontmoeting met pelgrim André neem ik de gastenboeken van de herbergen minitieus door. Zo wist ik dat Joop een week voor mij uit moest lopen. En nu op deze zondagmiddag maakten we kennis met elkaar. Hoe kon hij hier zijn, vroeg ik hem. Een simpel antwoord: zijn vrouw was gekomen voor een weekje vakantie samen in de Dordogne. Die week er tussen uit zorgde ervoor dat we hier nu kennis met elkaar maakten.

's Avonds met z'n allen naar de pizzeria verderop in dezelfde straat. De bakker moest aan de bak. Een mooi internationaal gezelschap aan tafel en aan de wijn. Ik geniet, wat is de camino leuk en gezellig op zo'n avond. 
De volgende morgen maandag regende het pijpenstelen. Toch maar even een uurtje wachten in de herberg. Veel beter werd het niet. Erdoorheen, en jammer alle boulangerieën waren nog gesloten. Toch geeft de camino ook nu weer wat je nodig hebt. We werden ergens onderweg zo rond koffietijd uitgenodigd door Josef. We moesten binnenkomen voor versgezette koffie. En Titus zijn 'petit-jeune' kreeg als ontbijt verse tomaten uit de tuin. Hartverwarmende man die na Hagetmau precies 'op koffietijd' woont. 
Om kwart voor twaalf tegen lunchtijd, goed getimed, liepen Joop, Titus en ik het dorp Sault-de-Navailles binnen. Één restaurant is voldoende om te kunnen lunchen en er was er één. Lunchen in Frankrijk is goedkoop voor bijna de standaardprijs van €13-€14 is er een drie-gangen dagmenu. Ga Frankrijk steeds meer waarderen, zie ook hoe hartelijk de mensen met elkaar omgaan. (Vandaag hier in Orthez de dame die zag dat ik iets zocht. Qu'est-que vous cherchez? Ik zoek 'sporttape' was mijn antwoord en ze bracht me een straat verder naar de winkel waar ze dat verkochten).  
We kwamen gisteren maandag na 28 km in Orthez aan. Door bemiddeling van het Office de Tourisme konden we terecht bij de zusters Clarissen. Een rustiger plaats om de nacht door te brengen dan in de pelgrimsrefuge, dat vermoeden hadden we wel.  Vanmorgen afscheid genomen van Titus en Joop, zij gaan samen verder. De rest van de dag rustig aan gedaan en daarmee de enkel rust gegund. Zit nu in een hotelletje in het centrum van Orthez. Zet zo het raam open en duik in bed om de dagen wat naar elkaar toe te laten vallen. Morgenochtend om acht uur gaat de tent en het luchtbed en verder wat overbodig is op de post naar huis. Alles wat je niet meeneemt is zeker nu meegenomen.
En Rik, dat engeltje schijnt steeds een lichtje op jou.