Thiviers > Sorges > Périgueux

Zondag 30 augustus, Thiviers - Négrondes - Sorges, 19 km.
Maandag 31 augustus, Sorges - Perigueux, 23 km.

Maandagavond. Ik zit hier aan de keukentafel van de Gîte des Amis de St. Jacques in Périgueux en buiten hoor ik het regenen en rommelen. Eindelijk gaat het koeler worden.

Gisteren zondag van Thiviers naar Sorges was het een hellevaart, zo adembenemend vochtig en warm. Gelukkig was het maar 19 km. Ik ontmoette in het Maison des Pélerins van Sorges  Graham van The Isle of Man en de fransman Roland die beiden doorgaan naar Santiago. En er was een pelgrimerende Belgische oma met haar twee kleindochters die haar een weekje vergezelden en probeerden bij te houden. Elisabeth de hospitalière had gekookt en met z'n allen werd het best gezellig aan tafel in deze kleine herberg bij de kerk.

Afgezien van het warme weer is het hier in de Dordogne prachtig wandelen. Vooral als je via de kleinste weggetjes tot in de haarvaten van het groene landschap gaat. En die Franse droomhuizen bestaan echt. Ik heb er veel gezien op prachtige locaties. Maar de wandelende pelgrim vergaapt zich niet, staat niet stil, trekt eraan voorbij met zijn rugzakje en zijn rugzakje. Hij ziet weliswaar hoe mooi het er aan de buitenkant allemaal uitziet maar droomt van en werkt liever aan zijn eigen fulfilment.

Ik sla hier even een zijweg in. Dat fulfilment is nooit weggelegd geweest voor al die jonge mannen die in 1944 bij de landingen in Normandië op Omaha-beach en andere stranden zijn gesneuveld voor onze vrijheid. In 2005, 61 jaar na de landingen, waren we op Omaha-beach en heb ik ter herinnering daaraan een filmbusje gevuld met zand van dat strand. Thuis zie ik dat busje af en toe staan. Moest aan dat busje denken pelgrim Rob, toen je in je laatste reactie voorstelde een buisje te vullen met steeds een beetje grond van mooie plekken op de camino. Een leuk voorstel maar ben al een tijdje onderweg. Kan wel aangeven welke plekken er voor mij tot nu toe uitspringen en daarbij zijn het de ontmoetingen en het samenlopen die me geraakt hebben: in Vessem de ontmoeting met broeder Fons, in Tongerlo de abrazo met pater Ivo, in Scherpenheuvel de Eucharistie en de voorbereiding daarop met pater René. De dagen samen met Yvonne en met Leobard en Theo. De pelgrimszegen in Vezelay en een gesprek met Hans, vrijwilliger bij l'Esprit du Chemin. Het samenlopen met pelgrim André en priester Christian. De ontmoeting met Bart en José en de kinderen in Grossouvre. Daarbij komt ook dat ik best wel gevoelig ben voor de reacties op mijn logjes. Degenen die reageren draag ik in gedachten met me mee. En trouwens als ik grond van mooie plekken op de camino zou verzamelen en in een buisje zou doen kan het nog niet in de schaduw staan van dat filmbusje met zand van Omaha-beach. Ik loop hier in alle vrijheid rond, loop te klagen en te zeuren over hoe warm het wel niet is, over knikkende knieën en metafysische beweringen; luxe-probleempjes van een verwend mens.

Ik zit hier aan de keukentafel in Périgueux en buiten is het opgehouden met regenen en rommelen. Ben weer onderdak. Een hartelijk dank is op z'n plaats aan alle mensen die me gastvrij ontvangen en faciliteren, dat doen en gedaan hebben en een eeuwig dank aan hen die het leven lieten voor onze vrijheid.